Οι χρηστοί κανόνες νομισματικής πολιτικής (όπως τους έμαθα στο πανεπιστήμιο) λένε πως τα χαρτονομίσματα πρέπει να ανανεώνονται (σε μορφή) κάθε 15 χρόνια.
Αυτό είναι το λογικό χρονικό περιθώριο που επιτρέπει στους εκδότες (κράτη) να ανανεώνουν τα σημεία ασφαλείας των χαρτονομισμάτων ώστε η δυσκολία παραχάραξης να είναι πάντα μεγάλη. Σε 15 χρόνια η τεχνολογία και τα μέσα των παραχαρακτών έχουν προοδεύσει αρκετά ώστε να πλησιάσουν την τελειότητα στην παραχάραξη, οπότε με την ανανέωση τους κόβεται η βήχας.
Βεβαίως η ανταλλαγή του κυκλοφορούντος χαρτονομίσματος με το νέο χρειάζεται κάποιο χρόνο για να ολοκληρωθεί, και ΠΟΤΕ (στα προηγμένα κράτη που σέβονται την υπογραφή τους) δεν ολοκληρώνεται 100%. Πάντα παραμένουν χαρτονομίσματα που δεν επιστρέφουν. Όμως, ΠΟΤΕ δεν χάνουν την αξία τους. Όποτε και αν παρουσιαστεί παλιό χαρτονόμισμα στην εκδότρια τράπεζα αλλάζεται με νέο. Δεν ξέρω όλες τις χώρες στις οποίες ισχύει αυτό, σίγουρα πάντως οι ΗΠΑ και η Γερμανία είναι μέσα σ' αυτές. Υποθέτω και η Ελβετία, και η Αγγλία, και ο Καναδάς, και η Αυστραλία.
Σε μας εδώ στο uzuburu, η ολοκλήρωση της ανταλλαγής ολοκληρώνεται 100%. Με τον απλό τρόπο: Μετά από κάποιο διάστημα, το χαρτονόμισμα "δεν περνάει".
Όταν από το ένα πενηντάρικο πήγαμε στο άλλο (δεκαετία '70):
μας έδωσαν κάποιο σύντομο χρόνο (μήνες) που "τα παλιά θα γινόντουσαν δεκτά στις συναλλαγές", μετά κάποιο χρόνο ακόμα που "θα γινόντουσαν δεκτά μόνο στην ΤτΕ", και μετά πάπαλα.
Λογικά, επειδή στην ΕΖ κάνει κουμάντο η Γερμανία, θα επιβάλλει τον (σωστό) κανόνα που λέει "Όποτε και να το φέρεις, το παίρνω".
Να δούμε.