Για τη σωστή καύση του φυτιλιού μας πρέπει να χρησιμοποιούμε ελαιόλαδο.
Στο βάθος της καντηλόκουπας τοποθετούμε χονδρό αλάτι ή μικρό βότσαλο που βρίσκουμε στις παραλίες, αφού το πλένουμε. Μετά βάζουμε το λάδι μας. Αυτό το κάνουμε γιατί κατεβαίνοντας το φυτίλι δεν φτάνει να έρθει σε επαφή με το γυαλί και να προκληθεί θραύση του λόγω της θερμότητας αλλά και γιατί το αλάτι δεν λιώνει με το λάδι όπως και το βότσαλο βοηθά να κάτσει μαλακά χωρίς να γυρίσει το λουμινάκι με το φυτίλι. Πολλοί χρησιμοποιούν νερό αντί για αλάτι ή βοτσαλάκια όμως όταν τελειώνει το λάδι επειδή το φυτίλι τραβά και νερό μαζί θα ακούσουμε το καντήλι μας να τσιτσιρίζει και πολλές φορές θα δούμε να πετάγονται κει σπίθες από αυτό.
Το λουμινάκι μας τώρα θα πρέπει να είναι από καλής ποιότητας φελλό για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να γυρίσει όταν είναι αναμμένο το καντήλι και να προκληθεί πυρκαγιά. Το φυτίλι που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να το τοποθετήσουμε στο αντίστοιχο λουμίνι ώστε να τραβά τη ποσότητα που χρειάζεται για την καύση και όχι λιγότερο(αν είναι σφικτό). Το τοποθετούμε έτσι ούτως ώστε να είναι περίπου τα 2/3 του φυτιλιού βουτηγμένα στο λάδι και το υπόλοιπο 1/3 για τη φλόγα. Αν εξέχει περισσότερο από την πάνω μεριά τότε το καντήλι μας θα καπνίζει και θα καίγεται γρήγορα το φυτίλι μας.
Όταν σβήνει το καντήλι ακόμη και αυτό που έχουμε στο σπίτι μας ,το καμένο φυτίλι του δεν πρέπει να το πετάμε στον νεροχύτη η στα σκουπίδια αλλά σε μια γλάστρα η στο χώμα.Το ίδιο ισχύει και για το νερό του καντηλιού κάτω από το λάδι όταν θέλουμε να το αλλάξουμε δεν το ρίχνουμε στο νεροχύτη.
Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ζούμε σε πολυκατοικίες, υπάρχουν κάποια μέτρα ευλάβειας πού θεωρώ ότι πρέπει να λέγονται. Ούτε κι εγώ τα γνώριζα πριν αλλά τώρα που τα έμαθα νομίζω ότι είναι σωστά.
1) Να ανάβουμε το καντήλι μας με γνήσιο λάδι, καλύτερο από αυτό πού τρώμε, και ο Θεός θα μας το ανταποδώσει από αλλού βλέποντας την οικονομική θυσία μας. Όχι σπορέλαια, βαμβακέλαια, πυρηνέλαια, κι έλαια τηγανισμένα ή για πέταμα! Έλαιον δίνουμε, έλεος παίρνουμε...
Λαμπιόνια αντί για καντήλια είναι κάτι πού δεν πιάνει, και πάει χαμένο...
2) Το καντήλι μας να φέρει οπωσδήποτε μεταλλικό κάλυμμα με τρύπες, γιατί χωρίς κάλυμμα υπάρχει κίνδυνος να σκάσει το φυτίλι και να πετάξει καύτρα δίπλα, με κίνδυνο πυρκαγιάς. Ποτέ καντήλι ξεσκέπαστο και ποτέ καντήλι πάνω από στρώματα και πάνω από μάλλινα ρούχα, χαλιά, κλπ.
3) Να λιβανίζουμε πρωϊ και βράδυ όλα τα δωμάτια αρχίζοντας από το εικονοστάσι πού πρέπει να έχουμε στον τοίχο τού σπιτιού μας και πάντα Ανατολικά, έστω κι αν έχουμε τη στεφανοθήκη μας μόνο και μία εικόνα καρφωμένη στον τοίχο. Όταν λιβανίζουμε να ψέλνουμε έστω κι ένα τροπάριο και να μην πιάνουμε συζήτηση με τούς άλλους γύρω μας με το λιβανιστήρι στο χέρι. Είναι στιγμές αφιερωμένες στο Θεό κι ας είμαστε προσεκτικοί.
Δε γνωρίζω βέβαια εάν τα νέα Χριστιανικά ζευγάρια έχουνε εικονίσματα και στεφανοθήκες στα σπίτια τους, αλλά είναι από τις διαβασμένες ευλογίες τής στιγμής των γάμων τους κι οφείλουν να τις έχουν. Είτε σαν ενθύμιο, είτε σαν ευλογία!
4) Εάν έχουμε μονοκατοικία καλό είναι σε μια γωνιά τού κήπου μας να έχουμε ένα φραγμένο, μικρό, απάτητο χώρο, ή ένα χωνευτήρι για να πετάμε, ή να καίμε ( καλύτερα) τά φυτιλάκια, καρβουνάκια, σκισμένες ή παλιές εικόνες, έντυπα χριστιανικά πού δεν χρειαζόμαστε κλπ.
5) Εάν είμαστε σε πολυκατοικία τότε να έχουμε έξω στο μπαλκόνι μας σε μια γωνιά, ένα καθαρό κουβά στον οποίο μέσα σε σακούλα να βρίσκεται πλανιδούρι ξύλου πού έχει απορροφητικότητα, και μέσα εκεί να πετάμε τα καντιλάκια, καρβουνάκια,κλπ. Όταν γεμίσει και "κάτσει" κάπως, τότε προσθέτουμε κι΄ άλλη στρώση πλανιδούρι. Μια φορά τον μήνα ή όταν γεμίσει, παίρνουμε την σακούλα αυτή και την πετάμε σε απάτητο τόπο, κυρίως όμως σε ποτάμι ή θάλασσα. Ποτέ στα σκουπίδια με τις ακαθαρσίες πού εκεί υπάρχουν...
6) Σχετικά με το άναμμα των καντηλιών η Αγία Ματρώνα τής Μόσχας έλεγε τα παρακάτω:
"Να κάνουμε σωστά το σταυρό μας και να σταυρώνουμε τα πάντα γύρω μας, ακόμη και το φαγητό μας."
Τη ρώτησε κάποτε ή Ζηναϊδα Ζδάνοβα,
"Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες στη Ρωσία;"
κι απάντησε
"Αυτό ήταν το θέλημα τού Θεού. Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος και μια φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπει σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού. Παλιά, ή δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην Εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό. Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια πού έκαιγαν, τον αγιασμό πού έκαναν. Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν. Σήμερα όμως, τα σπίτια αυτά αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Χριστό."
Ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος ξεχώριζε τούς Χριστιανούς σε 2 μεγάλες κατηγορίες.
1ον) στους ευσεβείς
2ον) στους ευλαβείς.
Πρόσθετε ότι το άρωμα τής Ορθόδοξης Πίστης βρίσκεται στους "ευλαβείς" κι όχι στους απλώς κι ως έτυχε "ευσεβείς".
Ότι θέλουμε λοιπόν διαλέγουμε...
oiaggeloitoufwtos.blogspot.com/2017/11/blog-post_91.html

, τα λουλούδια του τάφου του είναι πάντοτε ανθισμένα και ποτέ δεν μαραίνονται, δεν καίγονται, δεν παγώνουν! Χειμώνα - καλοκαίρι ο τάφος του είναι πάντα ανθισμένος και μυρωμένος από τα πολύχρωμα λουλούδια!

Αναλογα που είναι ο ταφος μπορει να είναι Simbelmynë.

Simbelmynë was a small white flower that grew in particular abundance on graves and tombs, like the Barrowfield of the Kings of Rohan beneath the walls of Edoras; and most thickly on the grave of Helm Hammerhand.

Με κάτι τέτοια ... καίγεσαι στην κόλαση ξέρεις έτσι;;;;;;;

ΥΓ: Είδες;;; Πήρα και τα ... εύσημα.....

50% των ζευγαριών στο Βέλγιο απλά συζούν χωρίς να είναι παντρεμένα!
www.demographic-research.org/volumes/vol43/48/43-48.pdf