Γιατί η «Νέα Παγκόσμια Τάξη» είναι αδύνατο να εφαρμοστεί χωρίς να προκληθει χαος
Τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν αναστήσει μια επαναλαμβανόμενη ανησυχία μεταξύ των ανθρώπων που προσέχουν την ελευθερία, την περιουσία και την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Αυτή η ανησυχία επικεντρώνεται στις προοπτικές εμφάνισης της περιβόητης «νέας παγκόσμιας τάξης», μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής πλοκής που σκαρφίστηκε από παγκοσμιοποιητικές «ελίτ» με σκοπό την καταστροφή των σωζόμενων υπολειμμάτων της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης επιχείρησης και της ελεύθερης σκέψης.
Πριν ρωτήσουμε πόσο δικαιολογημένες είναι τέτοιες ανησυχίες, ας σημειώσουμε ότι η αφήγηση της «νέας παγκόσμιας τάξης» συνήθως περιέχει ένα «αρνητικό» και ένα «θετικό» στοιχείο.
Το «αρνητικό» στοιχείο περιγράφει πώς οι παγκόσμιοι συνωμότες σκοπεύουν να επιφέρουν μια παγκόσμια κοινωνικοοικονομική κατάρρευση - δηλαδή να εξαλείψουν την «παλιά παγκόσμια τάξη» - ενώ το «θετικό» αντίστοιχο εστιάζει στη φύση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που θα οικοδομηθεί στις στάχτες του καταστροφή. Σε σχέση με αυτό, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι θεωρητικοί της νέας παγκόσμιας τάξης σχεδόν πάντα απεικονίζουν τον εξεταζόμενο ολοκληρωτισμό ως κάποια μορφή τεχνοκρατικής φεουδαρχίας με κομμουνιστικούς τόνους, που θυμίζει περισσότερο τη σημερινή Κίνα σε συνδυασμό με δυτικού τύπου «πολιτική ορθότητα» και μαλθουσιανή καλλιγένεια.
Όταν πρόκειται για το «αρνητικό» μέρος της εξεταζόμενης αφήγησης, μπορεί κανείς εύλογα να υποστηρίξει ότι όχι μόνο από συνωμοτικές εικασίες, ξεδιπλώνεται κατάφωρα μπροστά στα μάτια μας.
Ο μακροπρόθεσμος συντονισμένος παγκόσμιος πληθωρισμός, οι επίμονες «δαπάνες ερεθίσματος», ο «περιβαλλοντικός» στραγγαλισμός του ενεργειακού τομέα, η καταστροφική τρέλα των lockdown και η αδυσώπητη προώθηση της «ξύπνησης» παραφροσύνης φαίνεται ξεκάθαρα να σχηματίζουν μια τέλεια καταιγίδα παγκόσμιου προγραμματισμένου χάους.
Προφανώς, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αυθόρμητο και δεν χρειάζεται ιδιοφυΐα για να αντιληφθεί κανείς τις εντελώς καταστροφικές συνέπειες της εφαρμογής τους.
Έτσι, η συνεχιζόμενη καταστροφή της «παλιάς παγκόσμιας τάξης» -σήμερα αναφέρεται συχνότερα ως «Μεγάλη Επαναφορά» ή «Επαναοικοδόμηση Καλύτερης» - μυρίζει συντονισμένη κακία, προκαλώντας δικαιολογημένες ανησυχίες.
Το «θετικό» μέρος του έργου της νέας παγκόσμιας τάξης, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να είναι,μιαζει περισσότερο με…μπαμπούλα.
Αυτό συμβαίνει γιατί το είδος του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που συνήθως οραματίζονται οι θεωρητικοί είναι μια πρακτολογική αδυναμία.
Πρώτον, η συνολική ερήμωση, μακριά από το να συγκεντρώνει σχεδόν όλους τους παραγωγικούς πόρους στα χέρια της παρασιτικής «ελίτ», θα υπονόμευε σε μεγάλο βαθμό τη δύναμή της εξαλείφοντας το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού δυναμικού της παγκόσμιας οικονομίας.
Ως εκ τούτου, πραγματοποιώντας τα μαλθουσιανά σχέδιά τους, οι ελίτ παγκοσμιοποιητές θα έβγαζαν το κλαδί στο οποίο κάθονται και θα εξαφανίζονταν μαζί με τα θύματά τους.
Δεύτερον, εάν ο υποταγμένος παγκόσμιος πληθυσμός επρόκειτο να υποδουλωθεί κυριολεκτικά αντί να θανατωθεί σε ένα τεράστιο ευγονικό σχέδιο, τότε η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα κατέρρεε επίσης σε ελάχιστο χρόνο.
Αυτό συμβαίνει επειδή ένας σταθερός, εύρυθμος διεθνής ολοκληρωτισμός θα έπρεπε να βασίζεται σε εξαιρετικά περίπλοκες τεχνολογικές λύσεις και σε τεράστιες ποσότητες κεφαλαιουχικών αγαθών υψηλής ποιότητας.
Ωστόσο, οι στρατοί των κυριολεκτικών σκλάβων δεν μπορούν να δημιουργήσουν ή να διατηρήσουν τέτοια αγαθά, ούτε να επινοήσουν και να εφαρμόσουν τέτοιες λύσεις.
Εξάλλου, οι σκλάβοι είναι διαβόητα μη παραγωγικά άτομα, αφού δεν έχουν κανένα μέσο και κανένα κίνητρο να επενδύσουν στα ταλέντα, τις δεξιότητες, τις επαφές και τους συμπληρωματικούς πόρους τους. Επιπλέον, είναι αδιανόητο ότι οι πλοίαρχοι θα εκτελούσαν αυτές τις εργασίες, αφού θα αποτελούσαν έναν πολύ μικρό ανώτερο φλοιό.
Τρίτον, εάν υπονοούσε κανείς ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα μπορούσε να λειτουργήσει επιτυχώς με βάση τις εξαιρετικά προηγμένες λύσεις τεχνητής νοημοσύνης, τότε, για άλλη μια φορά, το φυσικό ερώτημα είναι ποιος θα επινοούσε και θα επιβλέπει τη σχετική υποδομή.
Οι επίλεκτοι μαριονέτες, ανεξάρτητα από την πονηριά τους, θα ήταν πολύ λίγοι για να ολοκληρώσουν αυτό το έργο. Μάζες σκλάβων, όπως επισημάνθηκε προηγουμένως, θα ήταν μοναδικά ανεπαρκείς για να διαχειριστούν αυτό το κατόρθωμα.
Τέλος, μια πιθανή ομάδα «ημιελίτ» μεσαίων στελεχών δεν θα ήταν επίσης χρήσιμη σε αυτό το πλαίσιο. Αν σήμερα βλέπουμε πώς θα μπορούσε να φαίνεται ένας ολόσωμος ολοκληρωτισμός αυτού του είδους, τα μέλη αυτής της κάστας θα έπρεπε να κατηχηθούν ακόμη πιο διεξοδικά στην ιδεολογία «ξύπνησε» σε ένα τέτοιο σύστημα.
Και δεδομένου ότι αυτή η ιδεολογία μπορεί να συνοψιστεί ως μια ιδιαίτερα διαταραγμένη εξέγερση ενάντια στη φύση της πραγματικότητας, είναι μια μοναδικά κακή εφαρμογή για τεχνολογικά απαιτητικά περιβάλλοντα.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα ήταν ακόμη πιο ευάλωτη στο πρόβλημα των υπολογισμών του …. από τους «κλασικούς» ολοκληρωτικούς προκατόχους της.
Εξάλλου, η πολιτική δύναμη και η ικανότητα λήψης οικονομικών αποφάσεων θα έπρεπε να συγκεντρωθούν πολύ περισσότερο στα χέρια μιας μικροσκοπικής ολιγαρχίας από ό,τι στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.
Και ενώ για ένα διάστημα, οι κυβερνήτες αυτών των χωρών ήταν σε θέση να διατηρήσουν μια ομοιότητα οικονομικής ορθολογικότητας υπολογίζοντας με όρους εξωτερικών τιμών και ανέχοντας την ύπαρξη εσωτερικών μαύρων αγορών, τέτοιες λύσεις δεν θα ήταν διαθέσιμες σε μια παγκόσμια δικτατορία τεχνοκρατικής πανεπιστημιακής επιτήρησης.
Έτσι, αποδεικνύεται ότι μια τέτοια δικτατορία είναι ένας πρακτικός παραλογισμός - ένα σύστημα που μπορεί να φαίνεται πολύ απειλητικό στα χαρτιά, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ψυχοπαθητικό όνειρο.
Επομένως, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για τα κίνητρα πίσω από την φρενήρη καταστροφή της παρούσας κοινωνικοοικονομικής τάξης από την παγκοσμιοποιητική κλίκα.
Σίγουρα, τα μέλη του είναι αρκετά πονηρά ώστε να αντιληφθούν τον ανυπέρβλητο χαρακτήρα των προκλήσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Τι εμπνέει, λοιπόν, την καταστροφική μανία τους, αν δεν υπάρχουν πρόσθετα χρήματα και δύναμη να κερδίσουν;
Η μόνη ικανοποιητική απάντηση είναι εντελώς ανατριχιαστική: φαίνεται ότι έχοντας αποκτήσει όλα τα χρήματα που μπορεί να ξοδέψει κανείς και όλη τη δύναμη που μπορεί να ασκήσει, η παγκόσμια ελίτ παραμένει ικανή να αντλήσει διεστραμμένη ψυχολογική ικανοποίηση από τη συμμετοχή σε μεγάλης κλίμακας πράξεις απρόβλεπτης καταστροφής.
Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποί της δεν φαίνεται να τους πειράζει να διαπράξουν μια θεαματική αυτοκτονία, εφόσον είναι παρενέργεια μιας πολύ πιο θεαματικης δημοκτονίας.
Ενώ η συνειδητοποίηση ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι μια λογικά ασυνάρτητη φαντασμαγορία μπορεί να είναι καταπραϋντική, η συνακόλουθη επίγνωση ότι ο αληθινός στόχος της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καταστροφής δεν είναι λιγότερο τρελός θα πρέπει να κρατά όλους τους ορθόψυχους ανθρώπους νηφάλιους και προσεκτικούς.
Ως εκ τούτου, ακόμη κι αν κάποιος δεν είναι λάτρης της ταχέως αποσυντιθέμενης «παλιάς παγκόσμιας τάξης», μπορεί να αντιταχθεί σταθερά στις κακές μηχανορραφίες εκείνων που ευθύνονται για τη διάλυση αυτής της τάξης.
Το προσωπικό σύνθημα του ….είναι διδακτικό: «Μην υποκύπτεις στο κακό, αλλά προχωρά όλο και πιο τολμηρά εναντίον του».
Να το κανουμε φραγκοδιφραγκα : Να ειστε ετοιμοι για το τελος της παγκοσμιοποιησης.