Μariza έγραψε:
Φίλε μου για μένα η υπόθεση είναι ότι αν έλεγε στο συμβόλαιο ΟΜΟΛΟΓΑ ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ή ΥΒΡΙΔΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ/ΤΙΤΛΟΙ θα το αγόραζα? Όχι, γιατί στο μυαλό του κόσμου πρώτον ομόλογα σημαίνει εξασφάλιση και δεύτερον έχουμε καεί από αμοιβαία και δεν πλησιάζουμε προϊόντα που δεν καταλαβαίνουμε. Και αν δεν λέει κάτι ο τίτλος γιατί έκανε χρήση αυτού του όρου η τράπεζα? Μιλάμε για το 2005, πριν ακουστούν τα δομημένα ομόλογα και πέσει το πανελλήνιο από τα σύννεφα ότι ομόλογα δεν σημαίνει εξασφάλιση κεφαλαίου που το σπας και χάνεις μόνο τους τόκους. Τα τελευταιία ενημερωτικά δελτία της τράπεζας γιατί τα αναφέρουν ως Υβριδικούς Τίτλους και όχι σκέτο Ομόλογα όπως τα πούλησαν? Καλά είναι προφανής η παραπλάνηση καταθετών που έγιναν εν μία νυκτί κάτοχοι Προνομιούχων Κινητών Αξιών Άνευ Σωρευτικού Μερίσματος Άνευ Ψήφου !! Αλλά που να βρεθεί δικαστής να τα βάλει με τις τράπεζες. Μόνο αν υπάρξει πολιτική πίεση και αναγνωριστεί ότι επρόκειτο για αποταμιευτές που έγιναν εν αγνοία τους μέτοχοι.
Κοπελιά,
Να με συμπαθάς, αλλά θα σου δώσω μια διαφορετική σκοπιά από αυτή που το βλέπεις.
Μιλάς για "
Προϊόντα".
Από αυτό το σημείο ξεκινάει το λάθος σου, και κατ' επέκταση και η ζημιά σου (όση είχες).
Ξέρεις, οι άνθρωποι καμιά φορά την πατάνε γιατί παρασύρονται και στο μυαλό τους οι έννοιες χάνουν το νόημα τους.
Λέω λοιπόν εγώ ότι "προϊόν" είναι κάτι που παράγεται. "Προϊόν" είναι κάτι που μετριέται (με κάποια μονάδα μέτρησης - βάρος - όγκο - εμβαδόν κλπ), και το οποίο μπορεί κάποιος να το χρησιμοποιήσει για όφελος του: Είτε να το φάει, είτε να το φορέσει, είτε να εξυπηρετηθεί μ' αυτό (π.χ. αυτοκίνητο, κομπιούτερ, κλπ), και σίγουρα να το πουλήσει, να το διατηρήσει, να το ανταλλάξει, κλπ.
Αυτά είναι τα προϊόντα.
Τώρα (τα τελευταία χρόνια: 20, 30, τόσα περίπου) η έννοια έχει παρεξηγηθεί.
Και μάλιστα είχα (προ δεκαπενταετίας περίπου, που η σύζυγος (τραπεζοϋπάλληλος) μου εξηγούσε τι έκανε στη δουλειά της) τσακωθεί μαζί της, γιατί "παρασυρμένη" κι αυτή από την επικρατούσα και ανθούσα (τότε) φιλολογία και όρους, μου μίλαγε για τα νέα "προϊόντα" που πούλαγε στους πελάτες και βέβαια την έχεζα, εξηγώντας της ότι αυτά δεν είναι προϊόντα, αλλά σκέτα λόγια. Το ότι οι διαφημιστές των τραπεζών τα ονομάζουν "προϊόντα" δε σημαίνει ότι πράγματι είναι, η χρήση του όρου γίνεται για να εδραιωθεί στη συνείδηση του πελάτη ότι πρόκειται για κάτι συγκεκριμένο, χειροπιαστό, αξιοποιήσιμο κλπ, και να πεισθεί αυτός ευκολώτερα να τους ακουμπήσει τα ωραία του λεφτά.
Τι παίρνει ο πελάτης έναντι όλης αυτής της ορολογίας? Λόγια, χαρτιά, υποσχέσεις, αέρα κοπανιστό. ΑΦΗΝΕΙ τα λεφτά του όμως.
Προϊόν είναι αυτό που αγοράζεις, και το πας σπίτι σου. Είναι δικό σου αφού το αγοράσεις.
Λεφτά (δηλαδή το χειροπιαστό προϊόν του κόπου σου) μπορείς να δώσεις και για άλλα πράματα, π.χ. για να αποκτήσεις περιουσία (που δεν είναι "προϊόν" - π.χ. ακίνητο, μετοχές, κλπ) ή για να απολαύσεις υπηρεσίες (π.χ. κρουαζιέρα, κόμμωση, θεραπεία, κλπ). Πάλι, κάτι παίρνεις όμως.
Εδώ, με όλα αυτά τα νέα φρούτα του τραπεζικού (ή μάλλον για να μιλάω γενικότερα: του χρηματοπιστωτικού) συστήματος, δίνεις μεν λεφτά, και τι παίρνεις? Τίποτα. Υποσχέσεις μόνο. Και μάλιστα υπό όρους υποσχέσεις. "Θα σου δώσω πίσω τα λεφτά που μου έδωσες αν 1..., αν 2..., αν 3..., αν Ν... κλπ. Αν όχι 1, θα σου δώσω λιγότερα. Αν όχι 2, θα σου δώσω πάλι λιγότερα. Αν όχι 3, θα σου τα δώσω όχι όποτε συμφωνήσαμε, αλλά όποτε θέλω εγώ".
Δεν έχω κάτσει να ψυρίσω "ψιλά γράμματα" σχετικών συμβάσεων (γιατί ποτέ δεν μ' ενδιέφεραν), αλλά υποθέτω ότι σ' αυτά μέσα είναι οι όροι που στο τέλος νομιμοποιούν τον αντισυμβαλλόμενο σου (την τράπεζα δηλαδή) να στα φάει. Ή να στα ελλατώσει σημαντικά.
(Αντίθετα, έχω ψυρίσει επανειλημμένα συμβάσεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ προϊόντων, υπηρεσιών ή αλλαγής κτήσης περιουσίας: Αυτή είναι η δουλειά μου - και απ' αυτή ζω). Μέχρι στιγμής δεν την έχω πατήσει ποτέ, και ξέρεις γιατί? Γιατί δεν παρασύρομαι χάνοντας το γενικό concept της κάθε δουλειάς.
Δεν θέλω να σου κάνω τον έξυπνο, και μάλιστα για πράματα που δεν ξέρω καλά. Αλλά κάτι παθαίνω όταν βλέπω να γίνεται τέτοια διαστρέβλωση των εννοιών και των ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΩΝ όρων (που αποτελούν στοιχείο του πολιτισμού μας), και είπα να σας κουράσω με αυτές μου τις σκέψεις και τα συμπεράσματα.
Ο πολιτισμός αλλάζει, προοδεύει. Αλλά υπάρχουν κάποια όρια, πέρα από τα οποία δεν πρόκειται για πρόοδο, αλλά για διαστρεβλώσεις. Ε, μπροστά σε τέτοια φαινόμενα πρέπει ο καθένας μας να έχει την κρίση να φρενάρει.
Αλλιώς την πατάει.
Ειλικρινά, λυπάμαι για τη ζημιά που έχεις πάθει (και όποιος άλλος έχει παθει). Και ελπίζω ότι με αυτά που σου έγραψα εδώ κατάλαβες μια πιο βαθειά αιτία για την οποία την έπαθες, από αυτή που δείχνεις ότι νομίζεις πως είναι.
Για ξανασκέψου τα.