Την ταπεινή μου άποψη καταθέτω, ότι προτείνώ και αναφέρω θα πρέπει να σταθμίζεται από τον καθένα με κάθε επιφύλαξη σε σχέση με τα οικονομικά του, τις προσδοκίες του, το ρίσκο που επιθυμεί να αναλάβει και τη στάση ζωής του.
Ο επενδυτικός χρυσός δεν επιβαρύνεται με Φ.Π.Α. σε καμία περίπτωση, για την αγορά του ισχύει ότι ισχύει για κάθε αγορά κάποιας αξίας, πρέπει να μπορεί να δικαιολογηθεί, στην πράξη πολύ δύσκολο να στοχοποιηθεί κάποιος μόνο με κριτήριο μία αγορά 40-50 χιλ. ευρώ.
Το νούμερο δεν είναι τυχαίο. Ο χρυσός δεν είναι εμπορευματική επένδυση, είναι χρήμα και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η αξία του οίζεται σε κάποιο βαθμό από την εμπορική ζήτηση αλλά περισσότερο από την επενδυτική ζήτηση, προσδοκία και την προσδιδόμενη αξία σε σχέση με τα υπόλοιπα "νομίσματα" (ευρώ, δολλάριο κτλ). Αρα η ερώτηση είναι αν προτιμάει κάποιος και σε ποιό βαθμό να έχει στο καλάθι της περιουσίας του ΚΑΙ αυτό το νόμισμα,με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του. Οπως δεν είνα συνετό να έχει κανείς το σύνολο της περιουσίας του σε μετρητά ή μόνο σε ακίνητα ή μόνο σε μετοχές, το ίδιο ισχύει γενικά και για τον χρυσό, σε όλες του τις μορφές. Για πολλούς το ποσοστό που είναι αποδεκτό σήμερα να διατηρεί κανείς σε χρυσό είναι ένα 10% περίπου του κεφαλαίου του. Για εμένα κάτι παραπάνω, αλλά αυτό είναι προσωπική εκτίμηση. Με ένα ύψος περιουσίας που λογικά καλύπτει ένα μεγάλο ποσοστό των συμμετεχόντών στο φόρουμ γύρω στο μισό βάλε εκατομμύριο (περιλαμβάνει και αξία ακινήτων, καταθέσεων, μετοχών και ότι άλλο) , 40 με 50 χιλ. σε χρυσό είναι λογικό να στοχεύει κανείς να διαθέτει, σαν μικροκαταθέτης με σύνεση.
Οι Έλληνες παραδοσιακά εκτιμούσαν περισσότερο ακίνητα και ομολογίες. Μετοχές αργότερα. Θεμιτό. Κάποιες λίρες στο σεντούκι (ή θυρίδα καλύτερα) ήταν λίγο ντεμοντέ, μέχρι πρότινος. Η επιλογή της χρυσής λίρας είναι δεδομένη νομίζω. Άμεσα αναγνωρίσιμη σε όλο τον κόσμο, εμπορεύσιμη, φορητή και άφθαρτη. Στοιχίζει κάτι παραπάνω σε premium, αλλά τα αξίζει. Προσοχή στις κάλπικες, έιναι τόσο παλιές όσο και οι αληθινές και πάντα στη μόδα...
Κανείς δεν έγινε πλούσιος αγοράζοντας χρυσό. Παρέμεινε όμως. Προσωπικά αγόραζα κάθε χρόνο, από το 2000. Δεν έχασα. Δεν σώθηκα. Δεν μετάνοιωσα.Η χρυσή λίρα είναι αξία. Είναι και ωραία στην αφή και στην όψη, σου δίνει μία επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας, σε σχέση με "χαρτιά". Δεν προσφέρεται για "ποσότικη χαλάρωση" από τράπεζες και κυβερνήσεις. Γι' αυτό δεν τη συμπαθούν. Εντυπωσιάζει και σαν δώρο, σε γάμους και βαφτίσια, δυσανάλογα με το κόστος αγοράς της. Εγώ ήμουν τσιγγούνης, έκανα δώρα Αυστριακά δουκάτα, πιό ελαφριά, με ημερομηνία κοπής 1915, σταθερή και όχι ακριβής, εδώ και 90 χρόνια. Ίδιο αποτέλεσμα. Δώρα που τα θυμούνται μετά από καιρό. που αποδεικνύει κάτι. Ανεξάρτητα με την επενδυτική λογική, ο χρυσός είναι πάντα επιθυμητός. "Αληθινό χρήμα" που έλεγε και ο παππούς μου, ο χρηματιστής. Και αυτή είναι η ουσία.