batista wrote:
Κρατάω απλά το ότι για τις περιπτώσεις των ξένων τραπεζών στις οποίες αναφέρθηκες δεν είσαι σίγουρος.
Σκέψου το ως εξής γιατί δεν μιλάμε για κάτι που είναι αφύσικο.
Τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων δεν φτιάχτηκαν για να μπορούν να καλύψουν το αντίστοιχο (σε οικονομικούς όρους) της πτώσης ενός κομήτη 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων στον πλανήτη, όπως θα ήταν η κατάρρευση της DB (στην Γερμανία) ή της Εθνικής (στην Ελλάδα). Αφορούν σε πολύ μικρότερα καταστροφικά φαινόμενα από αυτά και αυτό ισχύει για όλα και όχι μόνο για το δικό μας.
Ποτε δεν μπορεί κανεις να ειναι σίγουρος, αλλα με βαση το παρελθον:
- Αμερικη: Μικρες τραπεζες σκανε συνεχως. Το κρατος κρατησε το λογο του σε ολες τις περιπτωσεις. Κανεις δεν εχασε σεντ εως το οριο της εγγυησης. Οποιος ηταν χαζος/τολμηρος και είχε πανω απο το οριο, τα εξτρα τα εχασε.
- Αμερικη: Η citi εφτασε κοντα στο να σκασει το 2008. Το κρατος την στηριξε γιατι ηταν too big too fail, αν και δεν ειχε καμια υποχρέωση να το κανει.
- Αμερικη: GNMA, FNMA. Οι εταιρειες που εγγυονται τα ενυποθηκα δανεια. Ομοιως πηγαν να σκασουν, το κρατος τις στηριξε αν και δεν ειχε καμια υποχρέωση να το κανει. Ειχε λεφτα όμως και το εκανε για να αποφευχθουν χειροτερες παρενεργειες.
- Αμερικη: Καταρευση Lehman. Το κρατος εκρινε οτι αφου δεν εχει υποχρέωση να τη στηριξει, γιατι να το κανει? Το κρατος όμως αποζημιωσε τους καταθετες/επενδυτες μεχρι το ποσο που τους είχε εγγυηθει.
ΗΒ: Η μεγαλύτερη τοτε τραπεζα του κοσμου (RBS) ηταν ετοιμη να σκασει. Το κρατος την κρατικοποιησε, αντι να την αφησει να σκασει και να πληρωνει τις εγγυησεις.
Εν ολιγοις, οταν ενα κρατος έχει λεφτα (και αν δεν τα έχει, έχει τη δυνατοτητα να τυπωσει χωρις να καταστραφεί απο τον πληθωρισμό) ειτε θα τη σωσει την τραπεζα ειτε θα πληρωσει τις εγγυησεις του. Αυτο εχει γινει στο παρελθον και πιθανο αυτο να γινει στο μελλον.
Το προβλημα παρουσιαζεται οταν το κρατος ειτε δεν έχει ειτε δεν μπορεί να τυπωσει χρημα.
Γνωμη μου παντα.