Πριν μέρες πήγα σε Βερόπουλο.
(Ξέρεις, αυτός απ΄ τον οποίο ψωνίζεις κεφάτος).
Στο ταμείο η σούμα ήταν περί τα 75 ευρώ.
Μου λέει η κοπελλιά:
"Κουπόνι έχετε?"
"Όχι", λέω εγώ "τι είναι αυτό?"
Μου εξήγησε ότι αν είχα κουπόνι από την εφημερίδα (δε θυμάμαι ποια εφημερίδα μου είπε, ίσως το "Πρώτο Θέμα"), θα μου έκανε έκπτωση.
"Πόση έκπτωση θα μου κάνατε?"
"10 ευρώ"
(Η εφημερίδα κάνει δύο, μου είπε - καθαρό όφελος 8, και πέτα την). 8 στα 75 θα ήταν πάνω από 10%. Σχεδόν όλος ο ΦΠΑ, για τρόφιμα από το σουπερμάρκετ.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω δει πολύ κόσμο που κάνει αυτή τη δουλειά με εφημερίδες και σουπερμάρκετ.
Απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει.
Νομίζω ότι αυτό είναι το κριτήριο για το από που αγοράζει ο καθένας: το κόστος - όχι τα συνδικαλιστικά των υπαλλήλων.
Ο δε Μαρινόπουλος είναι γνωστός... "καλοπληρωτής" στην πιάτσα, εδώ και δεκαετίες. Δεν έχει να κάνει με την κρίση αυτό. Έχει να κάνει με την παράδοση του και τις αξίες της κάθε επιχείρησης.
Αν λοιπόν οι κυβερνήσεις μας του κάνουν δώρο το δικαίωμα να στίβει τους εργαζομένους του, θα τους στίβει μέχρι να βγάλουν και την τελευταία σταγόνα τους.
Η όποια αντίδραση σε αυτό, πρέπει να στρέφεται κατά των κυβερνήσεων που το επιτρέπουν (με νόμους), όχι κατά των επιχειρήσεων που το εκμεταλλεύονται.