BlackP (BlackBlouse) wrote:
maria (mb361) ευχαριστω που αποφάσισες να απαντήσεις.
Δεν είναι το κατάλληλοτερο μέρος αλλά στο forum βλέπω ότι προάγεται ένας διάλογος, οπότε..
Για να είμαι ειλικρινής λοιπόν, πέρα απο τα οικογενειακα, όσο μένω σε οικονομική και συναισθηματική επαφή αυξάνεται η δυσφορία μου. Θα έφευγα από τα 19 αλλά το ανέβαλα για να το παλέψω. Το θέμα είναι πώς δε φαίνεται να φεύγει αυτός ο πόνος και δε ξέρω τι άλλο να κάνω. Σ'αυτο το σημείο δεν ξέρω κατα ποσο έχει να κάνει με τις συμπεριφορές, ή με εμένα...
Νιώθω συνεχώς ότι χρωστάω ένα χρέος που δεν τελειώνει ποτέ, οτι κάτι δεν πάει καλά στο παρασκήνιο. Κι έναν φόβο. Ότι δε μπορώ να ζήσω όπως αλλα παιδιά στην ηλικία μου (πχ ενεργά, δημιουργικά και κυρίως αυτάρκη). Μ'ολα αυτά αισθάνομαι κι εγώ σα είμαι μέρος ενός ανόητου και χωρίς νόημα παιχνίδιου, όπου οι γονείς παίζουν το ρόλο τών γονιών και εγώ παίζω το ρόλο του παιδιού. Δεν υπάρχει ουσία...Κάνω απλα το καθήκον μου σαν ρομπότ.
Προσπαθησα να βγω από όλο αυτό.
Είμαι από τους καλούς φοιτητές,
κάνω εθελοντισμό, ξένες γλώσσες, διαβάζω βιβλία,
γράφτηκα στον Ερυθρό Σταυρό για ένα διάστημα,
έφυγα 6 μήνες σε άλλη χώρα,
μέχρι και στην Συμβουλευτική Φοιτητών (καλος ευφημισμός για την "Ψυχολογική Υποστήριξη" χαχα) της σχολής μου πήγα...
Τελικά όλα εντείνουν την εντύπωση ότι τρέχω γύρω από ένα αόριστο βασικό πρόβλημα.
Ε και από το να ζω τα όνειρα και τους εφιάλτες κάποιου άλλου, λέω ας φύγω να ζήσω τα δικά μου. Τουλαχιστον, μοιάζει να υπάρχει ένα σχετικό στοιχείο αλήθειας σ' αυτό το σενάριο...Ίσως αυτό να εννοει το ποίημα
"Ο παράδεισος μου 'πεφτε πάντα λιγάκι στενός, θέλω μια κόλαση στα μέτρα μου."
Απλά ήθελα αν φύγω να έχω κλείσει υποθέσεις όπως φορολογίες, ασφάλειες κλπ για να μην ξαναγυρνάω για χαρτιά και το κάνω δύσκολο...
Δε ξέρω, ειμαι ο μόνος που το βιώνει έτσι;
Βγάζει καθολου νόημα σ'εσάς;
*Συγνώμη παιδια για το μεγάλο ποστ.
Batista έχεις κάποιο παραδείγμα τέτοιας δουλειάς (περιέργεια και για να ξέρω)
Τι είναι αυτό που σε απασχολεί;
Πως παίζεις το ρόλο του παιδιού στα μάτια των γονέων σου;
Μα, αυτόν τον ρόλο θα παίζεις μέχρι τα γεράματα, αν ζουν οι γονείς σου κ σε βλέπουν.
Πρόσφατα ήρθε η μάνα του διευθυντή μου να τις κάνουμε κάποιες εξετάσεις.
Η μάνα γύρω στα 90 κ ο γιός 66 ετών.
Όταν λοιπόν την τελειώσαμε, μας λέει, "τι να κάνει κ αυτό το παιδί, το έχω κουράσει το καημένο"..
Δεν εννοούσε κάποιο άτομο ηλικίας 15, 25, άντε 35 ετών... αλλά των 66 ετών γιο της, ο οποίος, παρεπιπτόντως, έχει κ δύο εγγόνια..
Ότι κ να κάνεις, όσα λεφτά κ να βγάλεις, όσο διάσημος κ επιτυχημένος να γίνεις, πάντα οι γονείς σου θα σε θεωρούν δημιούργημα τους κ πάντα θα σου λένε τι να κάνεις, άλλοτε ευγενικά, άλλοτε άκομψα, γιατί θεωρούν πως πάντα ξέρουν περισσότερα από σένα, ενώ στην ουσία ξέρουν ελάχιστα... αλλά τελοσπαντων..
Η γνώμη μου είναι να είσαι σύμμαχος κ ενωμένος με τους δικούς σου, να ακούς τη γνώμη τους, να συζητάς, να έχεις τις απόψεις σου κ να συζητάτε με επιχειρήματα.
Ότι κ αν συμβεί, αυτοί θα σε αγαπούν για πάντα κ κανείς άλλος.
Κ χαλαρωσε λίγο κ μη σκέφτεσαι τόσο αναλυτικά τα θέματα της ζωής.
Όλα συμβαίνουν χωρίς κάποιο λόγο κ χωρίς εξήγηση.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις.
Η ζωή είναι η μικρή κ κάθε μέρα που περνάει φτάνουμε στο σημείο που θα πάψουμε να υπάρχουμε, οριστικά κ αμετάκλητα.
Πότε δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή η ώρα.
Ζήσε τα χρόνια που έχεις όσο μπορείς καλύτερα.