To Αζερμπαιτζάν αξίζει λόγω των υψηλότατων τραπεζικών επιτοκίων καταθέσεων, με την προϋπόθεση ότι παίρνεις 4 συγγενείς που εμπιστεύεσαι και πηγαίνεις σε 4 διαφορετικές τράπεζες (αυτές που δίνουν το υψηλότερο επιτόκιο) και καταθέτεις κάτω από το μισό του εγγυημένου ποσού (που σήμερα είναι μόλις 30.000 manat, δηλ. 26000 ευρώ) ανά συγγενή σου και ανά τράπεζα, υπολογίζοντας και τους τόκους, τους οποίους επιλέγεις να πάρεις σωρευτικά στο τέλος της πολυετούς προθεσμιακής που έχεις επιλέξει, μιας και πολλές (οι περισσότερες) τράπεζες δεν έχουν ιντερνετ για ενεργή διαχείριση. Και λέω το μισό, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της υποτίμησης (η αποζημίωση είναι σε manat, ασχέτως αν εσύ καταθέτεις σε ευρώ). Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσαν να σου κάνουν οι έμπιστοι συγγενείς σου ένα ομαδικό (κοινό) πληρεξούσιο (για να σου έρθει οικονομικό), για όλα, με Apostille και επίσημη μετάφραση και πηγαίνεις μόνος σου, γιατί το αεροπορικό εισιτήριο είναι ακριβό.
Οι τράπεζες της χώρας δεν έχουν καλή βαθμολογία από τους οίκους. Η ίδια η χώρα όμως έχει ΒΒΒ- (Baa3) και από τους τρεις οίκους αξιολόγησης, δηλ είναι ακόμα στο investment grade. Υποθέτω (γιατί δεν γνωρίζω τη νομική του οντότητα) ότι το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων ταυτίζεται με το κράτος και πιστεύω να σε αποζημιώσει στην περίπτωση ανάκλησης άδειας λειτουργίας τραπεζών, εφόσον αυτές είναι μέλη του και μιας και το ύψος της αποζημίωσης είναι χαμηλό ανά καταθέτη. Υπάρχει ένα λελογισμένο ρίσκο, δυσανάλογο με την υψηλή επιτοκιακή απόδοση, το οποίο θα μπορούσε να καταστεί υψηλό αν πετρέλαιο – φυσικό αέριο σημείωναν νέα ισχυρά χαμηλά, χαμηλά που έχομε πολλά χρόνια να δούμε.
Στα υπόψη επίσης ότι οι περισσότερες τράπεζες δεν απαντούν σε e-mail, η συνεννόηση (από κοντά ή τηλεφωνικώς) στα αγγλικά, μόνο στο κεντρικό τους κατάστημα. Δεν έχω υπάρξει πελάτης, αλλά πιστεύω ότι αξίζει διερεύνησης.
Από κει και πέρα ας μιλήσουν κι άλλοι, ειδικότεροι σ’ αυτά τα ζητήματα, όπως έχουν αναδειχθεί στη φιλόξενη αυτή γωνιά του Tsig.