Μεταφερω την ιστορια με copy/paste απο blog (
orneo.blogspot.gr/2012/02/blog-post_29.html)
Oσοι θελετε, πιστεψτε τα...σε οσους δεν σας αρεσουν ξυδι.
Γυρω στα 19 βρεθηκα με καραβι στο λιμανι της Οδησσου, λιγα χρονια μετα την καταρευση του Υπαρκτου Σοσιαλισμου. Οι ντοκοι ηταν πιασμενοι και αναγκαστικά δεσαμε κολητα πανω σε ενα ρωσικο πολεμικο. Καποιος απο μας εκανε την αρχη και πεταξε μια τσοντα και ενα πακετο Καμελ σε εναν ρωσο ναυτη απεναντι ζητωντας του για ανταλαγμα τον γουνινο σκουφο με τα διάσημα του καποτε ενδοξου Στολου της Μαυρης Θαλασσας. Δεν αργησε να πεσει το σημα και τα αντικριστά πλαϊνά καταστρωματα των δυο πλοιων γεμισε με ρωσους και ελληνες. Οι ανταλαγες γινονταν με επιφυλαξη στην αρχη και απο τις δυο πλευρες, με νοηματα, "... τι θελεις", " ... σηκωσε το να το δω", "πετα το ρε, οχι εσυ πρωτα ...", αλλα συντομα ξεπεραστηκαν οι δισταγμοι. Τσοντες, κουτες ολοκληρες τσιγαρα, λεφτα, ουισκι και ραδιοφωνακια της δεκαρας, συναντουσαν στον αερα σκαλιστες αγκραφες, μαυρους επενδήτες και καπελα του ρωσικου ναυτικου. Και οχι μονο. Εβγαζαν τα παρασημα τους, τα γαλονια τους, αντικειμενα του πλοιου, οτι μπορουσαν να βρουν και να σπρωξουν, ακουστηκε πως παζαρευτηκε ακομα και Καλασνικοφ για δυο κουτες καμελ και 60 δολαρια.
Αυτο κρατησε αρκετες ωρες. Κατεβαινες με ενα ρωσικο καπελο υπαξιωματικου στο χερι να το δειξεις στους αλλους κατω στο καπνιστήριο και τοτε εβλεπες οτι καποιος ειχε ενα πακετο τσιγαρα ειδικα φτιαγμενα για το ρωσικο στρατο ή ενα εθνοσημο που εσυ δεν ειχες και ετρεχες αμεσως απανω να το βρεις απο απεναντι. Tου εδειχνες το δολαριο και μετα του εκανες νοημα ξηλωσε το εθνοσημο ή βγαλε το σακακι, σου ελεγε θελω και ενα πακετο καμελ και εφτα δολαρια ακομα, του ελεγες οκ αλλα θελω και το σκουφο σου ... Αυτος ο χαβαλες κρατησε για πολλες ωρες. Μεχρι το βραδυ ειχα παρει δυο καπελα, μια μακρυα καμπαρντινα ρωσου αξιωματικου ραμενη σε στυλ Μεσοπολεμος με επιχρυσα κουμπια και ολα τα γαλονια απανω και πολλα αλλα. Οπως τα ειχα φορτωθει και ετρεχα να τα κλειδωσω για να ξανανεβω μηπως βρω τιποτε αλλο πετυχα στο διαδρομο εναν δευτερο μηχανικο. Αυτος δεν κραταγε τιποτα . Εγω αρχισα να του δειχνω τα δικα μου πανηγυριζοντας που για πεντε δολαρια μια τσοντα χιλιοτσαλακωμενη και τριαμιση πακετα τσιγαρα, ειχα πεισει τους ρωσους να μου τα δωσουν. Και τι θα τα κανεις ολα αυτα ρε μαλακα? με ρωτησε. Δεν με ενοιαζε τι θα τα κανω. Για το παιχνιδι γινοταν. Ριχνεις γελιο με τους πειναλες απεναντι που τους βλεπεις να ξεβρακωνονται και να στα δινουν με ανταλαγμα ενα αφρο ξυρισματος ξερω γω. Ουτε να παζαρεψουν δεν ξερουν ...
-Εισαι πολυ μαγκας, που τους καταφερες μου ειπε ο μηχανικος. Την επομενη φορα μονο δωσε στους πειναλες κατι παραπανω και ας σου ζητησουν λιγοτερα γιατι δεν ξερουν. Εσυ εισαι αρχοντας δεν μασας.
"Τραβα γαμησου ρε μαλακα" σκεφτηκα την ωρα που ο μηχανικος χανοταν στο διαδρομο και δεν τον αφησα να μου χαλασει τη διαθεση με το υφακι του, συνεχισα να περπαταω βιαστικα, καπου ειχε παρει το ματι μου απανω εναν που φοραγε μια ζωνη ...
Απο τις πρωτες αναφορες που εχουμε για την εμφανιση Σλαβων σε ευρωπα'ι'κο εδαφος ειναι και αυτη του Προκόπιου γυρω στο 500 μ. Χ. Ο βυζαντινος Ιστορικος αναφερει πως νομαδικες ανοιχτοχρωμες φυλες που αποκαλουνταν Σλαβοι και που προσφατα ειχαν κανει την εμφανιση τους στις οχθες του Δουναβη αρχισαν να περνουν απεναντι μαζικα, σπρωγμενες απο την πεινα και να εισβαλουν στα πλουσια εδαφη της ρωμα'ι'κης Αυτοκρατοριας. Τους περιγραφει ως σκληροτραχυλους πολεμιστες, με πολυ βρωμερες συνηθειες. Η κοινωνικη τους δομη βασιζεται στην κοινοκτημοσυνη και υπακούν σε αρχηγο που ειναι ταυτοχρονα και κατι σαν αρχιερεας. Μεγαλη εντυπωση οπως φαινεται κανουν στον Προκοπιο οι γυναικες των Σλαβων που τις χαρακτηριζει: " εξαιρετικα ομορφες ... ".
15 αιωνες μετα οι Σλαβοι θα σηκωσουν τις αφυλακτες μπαρες του πρωην Ανατολικου Μπλοκ, θα ξαναπερασουν τον Δουναβη και θα φτασουν αυτη τη φορα μεχρι την Αμερικη και μαζι χιλιαδες γυναικες που εμοιαζαν να πεφτουν ασταματητα - τουβλακια στο ΤΕTRIS να στοιβαζονται, να φτιαχνουν σειρες, να εξαφανιζονται και αλλες γυναικες να ακολουθουν, για να φτιαξουν καινουργιες σειρες ξανα. Η Δυση εμοιαζε να σκεπαστηκε ξαφνικα απο λαθραια θηλυκή σαρκα ανατολικης προελευσης και πλημμύρισε τα στριπτιζαδικα και τα μπουρδελα της , ακομα και σε χωρες οπως η Ολλανδια που ο Ναυαρχος πηγαινε με ποδηλατο στην υπηρεσια του, οι οικογενειες γιορταζαν με ενα παραδοσιακο γλυκο τη μερα που οι κορες τους εχαναν την παρθενια τους, οι ανηλικες ανυπαντρες μητερες δεν μεγαλωναν στιγματισμενα παιδια και που η πορνεια δεν ηταν ντροπη αφου η Ολλανδεζα ιεροδουλη φορολογουταν οπως καθε εργαζομενος πολιτης. Το Κρατος την προσεχε μαλιστα ιδιαιτερα αφου στο Αμστερνταμ η πουτανα ηταν απο καιρο ενα ειδος τουριστικης ατραξιον που εφερνε πολλα λεφτα, μαζι με τη χρηση μαλακων ναρκωτικων, τη "Μερα της Βασιλισσας" τα Καναλια και τους πινακες του Ρεμπραντ.
Οι σκληροτραχηλοι Σλαβοι που βρεθηκαν εκει κοντραριστηκαν αγρια με Ολλανδους, Ελληνες, Τουρκους και Τζαμα'ι'κανους νταβατζηδες και κερδισαν στα σημεια. Μαζι τους εσερναν φτηνο προ'ι'ον, πολυ καλης ποιοτητας , σε τεραστια αποθεματα.
Απο τις αρχες του 90 οι τουριστες και τα αντρογυνα που περναγαν χερακι-χερακι απο το κεντρικο καναλι με τα "Κοκκινα Φωτα" για να σπασουν πλακα με τις πουτανες, συναντουσαν ολο και σπανιοτερα Δυτικοευρωπαιες , Σουριναμεζες , Τζαμα'ι'κανες ή Ταυλανδεζες να τους χαμογελουν με το φιξακι στη μυτη πισω απο τις "Βιτρινες"...
Οι πρωτες χορευτριες που βρεθηκαν να δουλευουν γυρω απο το σωληνα τα πρωτα χρονια στα στριπτιζαδικα στην Ελλαδα, ηταν ανατολικης προελευσης και κατα βαση πουτανες που δουλευαν στα μπουρδελα στη θεση των Ελληνιδων που ειχαν σχεδον βγει εκτος επαγγελματος ή ειχαν γινει ιδιοκτητριες-πατρονες. Τις επαιρναν απο το ενα ποστο και τις τοποθετουσαν στο αλλο σαν αντικειμενα.
Oι επομενες "Ανατολικες" χορευτριες ομως ηρθαν απο μονες τους, αρκετα καλα ενημερωμενες για το Μεσογειακο "κλιμα" που τις περιμενε και κλειστηκαν μεσα του, ακολουθοντας τους ατυπους και δυσαρεστους νομους της φυλακης. Χωριστηκαν σε φατριες μεσα στα μαγαζια και διαχειριζονταν την πελατεια με ενα κλειστο συστημα κανονων που λειτουργουσε ξεχωριστα αλλα και παραλληλα με τους γενικους κανονες που επεβαλε το μαγαζι για να βγαλει λεφτα. Επαιξε βεβαια στην αρχη ρολο η εθνικοτητα και οι εκλεκτικες συγγενειες της. Αλλη ομαδα οι Ρωσιδες με τις Ουκρανες, αλλου οι Ρουμανες με τις Μολδαβες αλλου οι Τσεχες, οι Σλοβακες οι Ουγκαρεζες οι Πολωνες. Συντομα ομως ξεχαστηκαν οι καταγωγες οταν εσκασαν τα πρωτα θεματα ιεραρχιας με βαση τη ζητηση και τις ικανοτητες , καθως το σκηνικο στα στριπτιζαδικα της Ελλαδας επαιρνε διαστασεις. Το συμποσιο του Ηρωδη επαναλαμβανοταν σταθερα καθε νυχτα με παλιες καραβανες στο ρολο της Ηρωδιαδας να κοβουν κινηση και να επιλεγουν, νεοφερμενες που δεν ειχαν δικαιωμα επιλογης γιατι επρεπε να μαθουν τη δουλεια και στη μεση ανερχομενες Σαλωμες που ξεψαρωναν σιγα-σιγα, χορευαν και γδυνονταν πανω στη σωληνα, ζητωντας κεφαλια για "ιδιωτικο χορο". Το χοντρο μεροκαματο στα στριπτιζαδικα παγκοσμιως βγαινει απο τα κερασμενα ποτα και τους "ιδιωτικους χορους". Η κοπελα παει τον πελατη καπου απομερα και γδυνεται απανω σου στο ρυθμο της μουσικης. Αναλογα με την τσεπη σου αυτο μπορει να κρατησει απο λιγα λεπτα μεχρι ωρες. Οι πελατες επρεπε να μοιραζονται σωστα για να μπορουν να δουλευουν ολες παλιες νεες και ανερχομενες, αναλογα με τη θεση τους στο μαγαζι.
Απο τη στιγμη που εμφανιζοταν ο πελατης στην πορτα και μεχρι να κατσει εχει ηδη γινει συμφωνια στον αερα, με βλεματα ή σινιάλα με αναπτυρες για το ποια κοπελα θα τον πλησιασει πρωτη, ποια δευτερη αν ο πελατης διωξει την πρωτη και παει λεγοντας. Αν ο πελατης ερχοταν για πρωτη φορα, "σκαναριζοταν" η οικονομικη του κατασταση, η συμπεριφορα του, οι προτιμησεις του, για να μη χαθει χρονος σε συνεννοησεις οταν ξαναρθει. Οι "παλιες" δουλευαν περισσοτερο με γνωστους που ερχονταν αποκλειστικα γι'αυτες. Σε περιπτωση που τυχαινε να εμφανιστουν ταυτοχρονα δυο "καψουρια" υπηρχε μια εμπιστη στην καβατζα, συνηθως "ανερχομενη" που την εστελναν για να απασχολησει τον εναν. Το θεμα σε αυτη την περιπτωση ειναι παντα ο κινδυνος αντιδικίας και παραπονα που μπορει να φτασουν στα αυτια του καταστηματαρχη, απο θιγμενους που τα σκανε χοντρα και εχουν απαιτησεις. Περιπτωσεις οπως αυτη του θυμωμενου επαρχιωτης που εσκασε με το σο'ι' του και αρχισαν να σπανε με γκασμαδες οτι εβρισκαν μπροστα τους γιατι η χορευτρια δεν του εκατσε ενω ειχε ξοδεψει πολυ χρημα, δεν λειπουν στις ιστοριες για τα πρωτα στριπτιζαδικα που ανοιξαν στην Ελλαδα.
Παρολαυτα σχεσεις με πελατες εκτος στριπτιζαδικου απο ενα σημειο και μετα υπηρξαν πολλες, αφου οι κοπελλες, οσο ερχονταν νεες φουρνιες απ'εξω, μορφωμένες μαλιστα, δεν ζουσαν πλεον μαντρωμενες και με "επιβλεψη" απο δουλεμπορους σε ξενοδοχεια, αλλα κυκλοφορουσαν πιο ελευθερες εξω, μαθαιναν τη γλωσσα απο την τηλεοραση, ψωνιζαν, πηγαιναν για καφε, για ποτο, για φα'ι'. Εκκλησιάζονταν.
Οι νομοι της φυλακης δωσανε τη θεση τους στους νομους του γκετο.
Οι περισσοτερες ειχαν βεβαια εναν ανθρωπο εκτος μαγαζιου να του τα ακουμπανε, συνηθως απο την ιδια χωρα. Οταν γνωριζαν καποιον του τον πηγαιναν για να εξακριβωσει αν προκειται για ¨αγαπουλη" που θα βαλει λεφτα απο την τσεπη του για να κυκλοφορησει την κοπελα ή για εξυπνο που θα εβαζε χερι στο μεροκαματο της. Αν ο γκομενος που του κουβαλαγε η αλλη ηταν ακινδυνος, εδινε την συγκαταθεση του και η σχεση αρχιζε. Σαφως το να εχεις γκομενα στριπτιζου ηταν ακριβο σπορ συν ότι αλλο ντραβαλο συνεπαγεται μιας τετοιας σχεσης. Ομως ακομα και ετσι δεν ειναι λιγες οι περιπτωσεις που στριπτιζουδες, πιτσιρικες βεβαια, που οι εφηβικες τους ορμονες δεν ειχαν σκοτεινιασει ακομα απο το ημιφως που επικρατει στο στριπτιζαδικο, ερωτευτηκαν στ'αληθεια πιτσιρικαδες που πηγαν να τις δουν να χορευουν γυρω απο το σωληνα. Τους ειδοποιουσαν μαλιστα να μην ξαναπερασουν απο το μαγαζι και τους συναντουσαν καπου εξω.
Μετα φαινεται πως το στριπτιζαδικο ξεφυγε σιγα-σιγα απο το αντεργκραουντ. Επεσε πολυ χρημα στη διακοσμηση. Γυρω απο τον σωληνα μπηκαν γυψοσανιδες, ακριβες ταπετσαριες, ηχητικα συστηματα, ρομποτικα φωτα. Αλλαξε και η πιατσα. Τεραστιες φωτεινες μαρκιζες στη Λεωφορο Συγγρου, μεχρι κατω την Ποσειδωνος ή στα βορεια στην Εθνικη στο υψος της Κηφησιας και μετα Λαρισσα, Θεσσαλονικη και αλλου. Παρκαρισμενες SLK και SPIDER απ'εξω, κουστουμαρισμενοι νεογιαπηδες, γιατροι, δικηγοροι, μπασκετμπολιστες, "μπαρτσελορ παρτι" για υποψηφιους γαμπρους, μεχρι και ειδικες νυχτες για γυναικες πελατες με αντρες χορευτες, οπως στο εξωτερικο. Τα στριπτιζαδικα εγιναν ντεκορ για οικογενιακα σηριαλ, ενω οι Ανατολικες στριπτιζουδες εμφανιζονταν σε τηλεοπτικες εκπομπες για να χορεψουν ή σαν μοντελα για πασαρελα σε πρω'ι'ναδικα, μερικες μαλιστα εκαναν για λιγο και καριερα τιβι-περσονας, ποζαροντας ταυτοχρονα γυμνες για περιοδικα ποικιλης υλης . Μετα φανηκαν οι συνεπειες της πτωσης του Χρηματιστηριου στις αρχες του 2000, το μετρητο αραιωνε απο την αγορα και τα στριπτιζαδικα δεχονταν πλεον και πιστωτικες. Η τελευταια καλη περιπτωση για να κερδισουν απο το στριπτιζ, χορευτριες και μαγαζια ηταν οι Ολυμπιακοι Αγωνες του 2004. Μετα αρχισε σιγα-σιγα η παρακμη. Οι περισσοτερες εφυγαν για αλλα μερη της Ευρωπης, της Αμερικης, της Νεας Ζηλανδιας της Ιαπωνιας, για να εκμεταλευτουν απο την αρχη τη φημη της "Σλαβας του Σεξ" και τη ζήτηση ή για να ξεκινησουν μια κανονικη ζωη απο την αρχη. Αλλες σταμάτησαν και γυρισαν πισω στη χωρα τους και επενδησαν με τα χρηματα που εβγαλαν και αλλες παλι παρεμειναν και χωθηκαν πιο πολυ μεσα στη "νυχτα" ή και στη μερα.
Οσο υπήρχε χρήμα - όσο υπάρχει χρήμα.
Λίγες φορές η ζωη δεν ειναι ετσι.
Ο καθένας απο την πλευρά του παζαρευει αυτο που εχει και το ανταλλασει με οτι του λειπει και στο παζαρι συνηθως ειναι οπου με βρεις και οπου σε βρω.
Οι γυναικες απο το Ανατολικο μπλοκ που ηρθαν εδω, επιασαν στον αερα οπως τ'αγριμια, σχεδον αμεσως μαλιστα, τη μυρωδια του ξελιγωμενου για μουνι Ελληνα που ηταν ετοιμος να ξοδεψει χρημα για να το βρει εισαγωμενο, παρολο που αυτο συνεβει σε μια εποχη που οι σεξουαλικες του σχεσεις με τις Ελληνιδες ηταν ελευθερες και αφθονες οσο ποτε.
Κι'ομως, καταθεσεις εκατομυριων σηκωθηκαν απο τις τραπεζες και φαγωθηκαν γυρω απο τους σωληνες και τα κρεβατια που χορευαν γυμνες Σλαβες και πιθανων σε καμια αλλη χωρα δεν τιναχτηκαν τοσοι γαμοι στον αερα, σε τοσο συντομο διαστημα οσο στην Ελλαδα. Εξαγριωμενες νοικοκυρες, ολων των ηλικιων παντου στην επικρατεια ουρλιαζαν απο το πρωι μεχρι το βραδυ στα καναλια για τις "Ρωσιδες πουτανες" που ηρθαν απο το πουθενα και τους εκλεισα το σπιτι. Οι "κοινωνικες εκπομπες" μιλουσαν για "μαστιγα". Η "Ρωσιδα χωρις ηθος " και το κορμι της τρομοκρατησε την Ελληνιδα, σχεδον ολων των ηλικιων, με τον ιδιο τροπο που παντα τρομοκρατουσε τον Ελληνα, ο Αραπης με την τερατωδη ή εστω μεγαλυτερη ψωλη απο τη δικια του.
Οσο για τις "Ανατολικες" συνεχισαν να στεκονται απεναντι, να ξεντυνονται και να παζαρευουν το καθε ρουχο που εβγαζαν , οσο εξακολουθουσε να υπαρχει η καυλα ηεπιδειξιομανία και καθε ειδους μανια απο τον αντρικο πληθυσμο στην αλλη πλευρα. Οσο η προσφορα και η ζήτηση εδεναν σφικτα και αντικριστα σαν καραβόσκοινα τους δυο κοσμους.
Αν κερδισαν ή αν εχασαν κατι χρησιμο σ'αυτη τη αδυσώπητη ανταλαγη που κρατησε ατελειωτες νυχτες ειναι κατι που προφανως δεν μπορει να μπει στο πλαισιο καποιου γενικου συμπερασματος. Ο καθενας κουβαλαει την ιστορια του, αρα ο καθενας που μπλεχτηκε στο συγκεκριμενο παρε-δωσε, απο τη μια ή απο την αλλη πλευρα ξερει καλυτερα για λογαριασμο του. Το μονο σιγουρο σ'αυτη την ιστορια ειναι πως η υγρασια που τοσα και τοσα κορμια κοριτσιων αφησαν για παντα την ωρα που χορευαν απανω στο σιδερενιο σωληνα του στριπτιζ στην Ελλαδα, εχει γινει πια σκουρια που μερα με τη μερα τον εξαφανιζει και απο λιγο ...
Ενα μηνα μετα την Οδησσο πιασαμε με το καραβι Ρουμανια. Βρεθηκα εξω απο το λιμανι της Κονσταντζας ολομοναχος σε ενα μαγαζι με γυναικες που ψιλοδουλευε σαν στριπτιζαδικο ( δεν ηταν ακομα απολυτα νομιμο κατι τετοιο για το ασταθες καθεστως της χωρας ) κοντα στο παλιο παραθαλασσιο καζινο. Εκατσα με μια κοπελα απο την Ουκρανια με λευκο δερμα, εντονα "μηλα" στο προσωπο και λεπτα χειλη. Ετοιμαζομουν να της αγορασω δευτερο ποτο και εγω επινα ακομα το δικο μου οταν ανακαλυπτω οτι εχω χασει ( ή καποιος μου ειχε βουτηξει ) το πορτοφολι με τα λεφτα. Εκοψα τις φατσες γυρω μου πουθενα Ελληνας. Εχασα το χρωμα μου, αρχισα να ψαχνω διπλα μου, κατω απο το τραπεζι, πουθενα πορτοφολι. Ξανακοιταξα γυρω μου. Ακομα πουθενα Ελληνας. Η Ουκρανιδα πηρε χαμπαρι τι συμβαινει και με ρωτησε με καποια δισπιστια στο ηδη ψυχρο της βλεμμα. Της ειπα και πρεπει να της φανηκα τοσο πανικοβλητος που εδειξε να με πιστευει. Τη ρωτησα και εγω τι γινεται σ'αυτες τις περιπτωσεις. Με κοιταξε λιγο και μετα εκανε μια κινηση με το χερι σαν να εκοβε το λαρυγγι της. Χλωμιασα κι'αλλο και εκεινη ξεσπασε σε γελια.
Ημουν ετοιμος να κλαψω και ενιωθα το προσωπο μου κατακοκκινο.
Μαλλον με λυπηθηκε και σταματησε να με πειραζει
-Ενταξει, μπορει να σε αφησουμε και να ζησεις σημερα, αυτα γινονται συνεχεια εδω ειπε με βαρια προφορα στα λιγα αγγλικα που ηξερε. Δυο ποτα δεν ειναι πολλα.
Ενιωσα το αιμα να επανερχεται στις φλεβες μου. Της ειπα να παω στο μπαρ να αφησω την ταυτοτητα μου μεχρι να ξαναγυρισω με λεφτα. Το καραβι μου ηταν κοντα ...
Εκανε ενα γρηγορο και σιωπηλο οχι με το κεφαλι της και αφου κοιταξε πρωτα κλεφτα προς το μπαρ μετα γυρισε γρηγορα προς εμενα και μου ειπε: "μη το κανεις" με εναν τροπο που δεν μου αφησε περιθωρια να ξαναρωτησω το γιατι.
- Θα σου δωσω εγω τα λεφτα για να πληρωσεις, κατω απο το τραπεζι, ομως και εσυ θα μου δωσεις κατι που θελω και ειμαστε οκ,.ειπε Aκουμπησε το χερι της στη ζωνη μου και την ξεκουμπωσε ηρεμα.
Ηταν η ζωνη που ειχε απανω σκαλιστο το εμβλημα του Στολου της Μαυρης Θαλασσας που πριν ενα μηνα ειχα ανταλαξει στην Οδησσο με εναν Ρωσο ναυτη για δυο δολαρια ...
Μιση ωρα αργοτερα βρηκα κατι αλλους απο το καραβι στο δρομο. Τους ειπα για το χαμενο πορτοφολι. Με πειραξαν λιγο και μετα καποιος σταματησε ενα ταξι να μας παει στο κεντρο. Η ωρα ειχε παει 10 το βραδυ. Σε ενα φαναρι το ταξι σταματησε διπλα σε μια μεγαλη τζαμαρια.
-Πωπω, δες τα μουνακια ειπα σ'αυτον που καθοταν διπλα μου. Αυτος σφυριξε στον αλλο που καθοταν μπροστα. Καρφωθηκαμε και οι τρεις Απο μεσα φαινονταν δεκαδες κοριτσια οχι πιο πολυ απο δεκατεσσαρων, δεκαεξι, να σκυβουν ολα μαζι αργα και ρυθμικα ακουμποντας πανω στο ποδι τους που βρισκοταν τεντωμενο στον αερα. Ηταν μια σχολη μπαλετου.
-Παιζει να ειναι και το τεταρτο σκηνικο που πετυχαινω, ειπε καποιος, τα μπαλετα τους μαραναν, εδω δεν εχουν να φανε.
Περασα μηχανικα το δακτυλο σε μια απο τις θηλειες του παντελονιου μου. Μου φανηκε φτωχο και σκετο χωρις τη ζωνη που και αυτη δεν αξιζε πολλα, δυο ποτα σε ενα κολαδικο της Ρουμανιας.
Μετα απο λιγο το ταξι ξεκινησε παλι ...
