maria wrote:
Δεκτα τα οσα λες.Αυτο που με παραξενευει ειναι το επιχειρημα : "Η αρχική αξία δεν ήταν όσο δηλώθηκε". Δηλαδη : Ασφαλιζεις για 100 και μαλιστα μετα απο διαπραγματευση μετα ερχονται μετα και σου λενε : ''η ασφαλιζομενη αξια ειναι 50 ? '' Και ο πραγματογνομωνας γιατι μετα την επελευση της ζημιας , ενω κανονικα θα επρεπε να τον στειλουν να εκτιμησει την ασφαλιζομενη αξια πριν την συναψη της συμβασης ?
Ένα-ένα:
1) Η πραγματογνωμοσύνη έχει κόστος. Πληρώνονται οι πραγματογνώμονες (που στέλνει η ασφάλεια) για να της δώσουν πόρισμα. Επομένως, αν δεν γίνει ζημιά δεν έχουν λόγο να κάνουν αυτό το έξοδο. Σκέψου ότι στατιστικά ελάχιστα ασφαλιστήρια έχουν ζημιές, επομένως αν έκαναν πραγματογνωμοσύνες σε όλα, το κόστος θα ήταν πολύ μεγάλο. Κάνουν μόνο όπου εμφανισθεί αξίωση αποζημίωσης.
Στην περίπτωση μου έστειλαν πραγματογνώμονα (τον οποίο χρυσοπλήρωσαν κι όλας - μεσολάβησε ταξείδι του, ήταν εντελώς εξειδικευμένης ειδικότητας κλπ) αλλά αυτός δεν γνωμάτευσε για την αξία. Γνωμάτευσε μόνο για την ζημιά (την πιστοποίησε, έκανε εργαστηριακούς ελέγχους, τέτοια).
2) Η πραγματογνωμοσύνη που σου έγραψα ότι θα γινόταν θα αφορούσε την ασφαλιζόμενη αξία και μόνο. Και θα την διέτασσε το δικαστήριο, ως μη έχον τη δυνατότητα (επρόκειτο για εντελώς "ειδικό" αντικείμενο και με πολύ μεγάλο εύρος αξίας: σου λέω ενδεικτικά ότι υπάρχουν όμοια αντικείμενα αξίας από 1.000 ευρώ μέχρι 500 εκ. ευρώ) να εκτιμήσει από μόνο του "με τον κοινό νου του δικαστή" την αλήθεια της ασφαλισθείσας αξίας.
3) Θα την διέτασσε γιατί μέσα στα επιχειρήματα που θα πρόβαλε η ασφάλεια στο δικαστήριο θα ήταν ΚΑΙ αυτό της υπερβολικά μεγάλης αρχικά δηλωθείσας αξίας. Η αξία που είχα δηλώσει εγώ ήταν η πραγματική (τόσο μου είχε κοστίσει το αντικείμενο), αλλά θα ήταν δύσκολο να το αποδείξω (σιγά μην ερχόντουσαν μάρτυρες να το βεβαιώσουν), επομένως ΚΑΙ αυτό το σημείο (της αξίας) θα παιζόταν στην κρίση του δικαστηρίου.
4) Όταν λέω "διαπραγμάτευση" δεν εννοώ ότι έγινε διαπραγμάτευση ως προς την ασφαλισμένη αξία. Δεν το παζάρεψαν ποτέ αυτό, όταν αρχικά έκανα την ασφάλεια. Την δέχτηκαν όπως τη δήλωσα. (Και μάλιστα το "στέλεχος" της ασφάλειας που τα συζητάγαμε τότε ΗΞΕΡΕ ότι η δηλούμενη αξία είναι η αληθής, αλλά τι? Θα ερχόταν αυτός μάρτυρας στο δικαστήριο να πει πως ήξερε ότι η αξία ήταν η πραγματική? α) Ούτε αυτός θα μπορούσε να το αποδείξει με στοιχεία (ασχέτως του ότι θα το πίστευε), και β) ούτε καν θα του το ζήταγα (το να έρθει μάρτυρας). Θα ήταν αντιδεοντολογικό (και θα τον έφερνα σε δύσκολη θέση απέναντι στην εταιρεία του).
Εννοώ "διαπραγμάτευση" ως προς του ΟΡΟΥΣ του συμβολαίου (εξαιρέσεις, κλπ), ότι δηλαδή δεν ήταν συμβόλαιο προσχώρησης. Ήταν ένα συμβόλαιο που το είχα γράψει εξ ολοκλήρου μόνος μου (και ήταν δίκαιο).
5) Το συμβόλαιο είχε ανανεωθεί αρκετές φορές (ετήσια) χωρίς ζημιές, και μάλιστα σε ένα χρόνο ακόμα θα έληγε οριστικά, χωρίς να υπάρξει ζημιά. Ήταν πραγματικά κακοτυχία το ότι έγινε η ζημιά, και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να "καλύψω ασφαλιστικώς" (γιατί είχα ξανακαεί στο παρελθόν από ίδια περίπτωση και αποφάσισα να φυσάω και το γιαούρτι).
Αγαπητή Μαρία, από αυτό το περιστατικό (που είναι ιδιαίτερη περίπτωση, όπως καταλαβαίνεις) εγώ επιβεβαίωσα τα συμεράσματα που έχω βγάλει για τον τρόπο λειτουργίας των εταιριών αυτών, και έχω εκφράσει με διάφορους τρόπους εδώ μέσα, σε όσους με ρωτάνε.
Και αυτά, συνοπτικά είναι:
-Όσο πληρώνεις, είσαι καλός πελάτης.
-Όταν ζητήσεις λεφτά, ΔΕΝ θελουμε να στα δώσουμε. Και για να το πετύχουμε, θα μεταχειριστούμε ΟΛΑ όσα μπορούμε με βάση τα συμβόλαια, τους νόμους, την αδυναμία σου, τα πάντα. Δηλαδή: ΔΕΝ τα διακαιούσαι. ΔΕΝ δικαιούσαι τόσα. ΔΕΝ θα τα πάρεις τώρα, αλλά του Αγίου Π.... Ανήμερα (όσο μας επιτρέπει το αισχρό δικαστικό σύστημα να σε καθυστερήσουμε). ΔΕΝ ζημιώθηκες. ΔΕΝ ζημιώθηκες όσο λες. Προσπάθησες να μας ξεγελάσεις. Προσπάθησες να βγάλεις και κέρδος από τη ζημιά σου. Φέρε μας κι αυτό, φέρε μας και κείνο, φέρε μας και το άλλο.
Αν κάποια στιγμή αισθανθούν ότι η θέση τους είναι "αδύναμη" (και ότι σκοπεύεις να το πας στα άκρα μέχρι τέλους και ότι υπάρχουν βάσιμοι κίνδυνοι τελικά να χάσουν) θα σου κάνουν μια πρόταση συμβιβασμού (όπως έγινε με μένα).
Στα "σε βάρος τους" μετράει και το ότι η ύπαρξη δικαστικών εκκρεμοτήτων τους υποχρεώνει να διατηρούν διαθέσιμα μεγάλα αποθεματικά (το προβλέπει ο νόμος αυτό) οπότε ναι μεν θέλουν να σε καθυστερούν (για να σε αποδυναμώνουν), αλλά απ' την άλλη δεν θέλουν να κρατάνε εκκρεμότητες για πολύ καιρό, και κυρίως μεγάλης αξίας.
Όλα αυτά μετράνε, και στην περίπτωσή μου (που το συμβόλαιο ήταν "προσεγμένο" από μένα και δύσκολα θα πέρναγαν τα συνηθισμένα τους επιχειρήματα) αποφάσισαν να κάνουν την συμβιβασική πρόταση.
Αν το συμβόλαιο ήταν ένα σύνηθες "προσχώρησης" (υπάρχει και τέτοιο - μόνο στα αγγλικά όμως για το συγκεκριμένο αντικείμενο) δεν επρόκειτο ποτέ να δω φράγκο.
Άλλη ερώτηση?
