batista wrote:
Φίλε Soto,
Οι επιλογές στάσης οι οποίες μπορούν να έχουν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα προς την κατεύθυνση της όποιας λύσης για το συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας και όχι προς εξυπηρέτηση (μόνο) του εφήμερου προσωπικού μας συμφέροντος, είναι δύο (κατά την ταπεινή μου άποψη, πάντα):
1) Παίζω με βάση τους κανόνες ακόμα κι αν θεωρώ ότι το κράτος δεν με αντιμετωπίζει με τους ίδιους κανόνες ή θεωρώ ότι οι κανόνες αυτοί είναι άδικοι σε κάποια σημεία τους. Ταυτόχρονα προσπαθώ (ο καθένας με τις δυνάμεις του) να επηρεάσω (με τη στάση μου) με τέτοιο τρόπο ώστε να διορθωθούν σιγά-σιγά έστω τα κακώς κείμενα, και επιλέγω πολιτικούς με μοναδικό κριτήριο το κοινό συμφέρον. Είναι δεδομένο ότι η παραπάνω περιγραφόμενη στάση θα θεωρηθεί ως η στάση του "κορόιδου", ταυτόχρονα όμως είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση η οποία δίνει σε αυτόν που την εφαρμόζει "το δικαίωμα δια να ομιλεί" και να ρίχνει το ανάθεμα στους υπόλοιπους (πολιτικούς και άλλους) που δεν πράττουν σωστά (όπως πολύ σωστά θεωρείς).
2) Θεωρώ ότι αυτό το μπουρδέλλο που λέγεται Ελληνικό Κράτος δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί και εγκαταλείπω "την αίθουσα", ώστε να μην χρειάζεται να πληρώνω τους δυσβάσταχτους φόρους και να υπομένω τα γνωστά κακώς κείμενα, ενώ ταυτόχρονα σταματάω να είμαι και το "κορόιδο" που λέγαμε χωρίς να ζω εις βάρος των υπόλοιπων "κορόιδων" που επέλεξαν, καλώς ή κακώς, να μην "εγκαταλείψουν την αίθουσα".
Οποιαδήποτε άλλη, ενδιάμεση, στάση (όπως αυτή που περιγράφεις και πολλές παραλλαγές της) σε κάνει αδιαμφισβήτητα και ξεκάθαρα μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης (επώδυνης το ομολογώ).
Όσο για το αντάρτικο και το πότε άρχισε να με ενοχλεί. Το ανταρκτικό έχει νομιμοποίηση όταν ασκείται σε περιόδους όπου δεν ισχύουν οι δημοκρατικοί κανόνες (με όλα τα στραβά και ανάποδα, περισσότερα ή λιγότερα που υπάρχουν στα δημοκρατικά καθεστώτα ανά τον κόσμο). Σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο αποτελεί απλώς πλιάτσικο σε βάρος του διπλανού μου (του κορόιδου που λέγαμε) και μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης όπως είπα και πριν.
Όσο για την ερώτησή μου προκειμένου να μου υποδείξεις, τους κατά την γνώμη σου, σωτήρες πολιτικούς δεν έγινε ουσιαστικά για να με πείσεις ποιους να ψηφίσω. Έγινε μόνο και μόνο για να καταλάβω αν στην σκέψη σου υπάρχει ένα τέλος στην τακτική του αντάρτικου ή απλά αποτελεί έναν βολικό τρόπο ζωής που δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση από τον τρόπο διακυβέρνησης. Ομολογώ ότι δεν έβγαλα κάποιο συμπέρασμα από την απάντησή σου.
Φίλε Batista,
Το «αντάρτικο» δεν είναι (και δεν μπορεί να είναι) «βολικός τρόπος ζωής». Εξ ορισμού στερεί από τον «αντάρτη» ένα σωρό πράματα, εκτός κι αν η «ανταρσία» είναι κάλυψη για άλλες δραστηριότητες, οπότε βέβαια δεν μιλάμε για αντάρτικο, αλλά για άλλα πράματα.
Αλλά το κυριώτερο θέμα διαφωνίας μας νομίζω ότι είναι η προτροπή σου για εγκατάλειψη της αίθουσας.
Αν καταλαβαίνω καλά, αυτή μεταφράζεται σε αναχώρηση από τη χώρα, λύση που πολλοί εδώ μέσα προτείνουν (και ο El_malak νομίζω?), και η οποία (κατά τους προτείνοντες) α) Θα απαλλάξει τον αναχωρούντα από τα δεινά που θεωρεί ότι υφίσταται, και Β) θα αφήσει τους εναπομένοντες στην αίθουσα μόνο με τα αδιέξοδα που έχουν και θα πρέπει να επιλύσουν - οι υπόλοιποι θα έχουν(ουμε) φύγει (ή δραπετεύσει).
Διαφωνώ.
Δυστυχώς (για τον θίασο της αίθουσας) στην περίπτωση κρατάω (και όλοι μας – ο καθένας για τον εαυτό του) και το μαχαίρι, και το πεπόνι.
Μπορώ να αποφασίσω ΕΓΩ (και κανείς δεν θα επιτρέψω να με σπρώξει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση) αν θα φύγω, ή όχι.
Και στην περίπτωση που μένω, μένω βέβαια υπό κάποιους όρους, αλλά και σε αυτούς πρέπει να συμφωνήσω. Θέλω να πω: Στην αίθουσα στην οποία είμαι μέτοχος, και στην οποία παρευρίσκομαι και ως θεατής εκτός από μέτοχος, δεν δέχομαι ότι υπάρχει κάποιας μορφής «ανώτερη εξουσία», η οποία μπορεί να επιβάλλει σε όλους τους σαν και μένα τους κανόνες που αυτή θέλει.
Καταλαβαίνεις ότι ο θίασος επιβάλλει ότι γουστάρει, και μάλιστα πράματα στα οποία η πλειοψηφία των μετόχων δεν συμφωνεί.
Χάνω τον ειρμό σου σε μερικά που λες: Π.χ. «ζω εις βάρος των υπόλοιπων κορόιδων που επέλεξαν, καλώς ή κακώς, να μην εγκαταλείψουν την αίθουσα».
Αν καταλαβαίνω καλά τι λες δηλαδή, λες ότι ο παραγωγικός υδραυλικός ή ο παραγωγικός γιατρός που δεν κόβει αποδείξεις, «ζει σε βάρος των άλλων»? Αυτό λες?
Δεν συμφωνώ με αυτή τη λογική. Αυτά είναι Στουρνάρεια, Βενιζέλεια, ή Μαυραγάνεια επιχειρήματα. Τα οποία εφευρέθηκαν και επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την αφαίμαξη του συνόλου (ή εν πάσει περιπτώσει όσους καταφέρουν να πιάσουν) υπέρ του θίασου.
Όχι φίλε.
Δεν συμφωνώ, και δεν θα φύγω, και θα τους πάω και κόντρα. Και η κόντρα εκδηλώνεται με το να βοηθήσω (ο καθένας με τον τρόπο του) στο να μην μπορούν να κάνουν αφαίμαξη, ή/και να την κάνουν σε όσους λιγότερους γίνεται. Και αυτό, είναι αντίσταση.
Έτσι όπως το παρουσιάζεις, το «πρόβλημα» είναι η μη εφαρμογή των κανόνων του μπουρδέλου, και η λύση του θα ήταν η πλήρης και καθολική εφαρμογή τους. Και πάλι όχι.
Και επειδή:
1) Δεν θέλω να φύγω απ’ το μπουρδέλο (πως να το κάνουμε? είναι ωραίο το γαμημένο! – καλύτερο από τα άλλα, άσε που το έχω συνηθίσει)
2) Δεν συμφωνώ με τους κανόνες του,
Προσπαθώ να μην τους εφαρμόζω (όπου με παίρνει), και παροτρύνω και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Αντάρτικο:
Σήμερα δεν υπάρχει πια αντάρτικο με την έννοια που έγινε γνωστό (επί τουρκοκρατίας, επί κατοχής, κλπ) και η αρχική έννοια της λέξης έχει αντικατασταθεί με την «τρομοκρατία». «Τρομοκράτες» όμως αποκαλούντο από τους Τούρκους όσοι τους πήγαιναν κόντρα, το ίδιο και οι αντάρτες της εποχής 1941-44 (και εδώ, και σε όλες τις χώρες που είχαν καταληφθεί από τα ναζιστικά στρατέυματα), και ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, για κάποιους που διαφωνούν με τα «κρατούντα συστήματα».
Να δεχτώ (?) ότι ΣΗΜΕΡΑ ισχύουν «δημοκρατικοί κανόνες» (όπως το θέτεις), επομένως τέτοιου τύπου δραστηριότητες ορθώς θεωρούνται έκνομες, διώκονται, κλπ.
Μήπως όμως αυτό με εξομοιώνει με αυτούς που επί κατοχής απεδέχοντο την κυριαρχία των στρατευμάτων, επί τουρκοκρατίας των Τούρκων, κλπ? Γιατί και τότε, η βούληση και η επιθυμία των πολιτών (που ήταν να φύγουν τα στρατεύματα – και να σταματήσει το πλιάτσικο που έκαναν) δεν ήταν κάτι που καταγραφόταν, ή αναφερόταν «επισήμως», και με βάσει τους «κανόνες».
Οι οποίοι μάλιστα λεγόντουσαν και δημοκρατικοί.
Όπως δημοκρατικοί λέγονται (και «δημοκρατία» αυτοαποκαλείται) και το καθεστώς της Β. Κορέας, που ξέρεις... αν δεν κλάψεις όταν πέθανε ο μπαμπάς του, που θα πήγαινες....
Φίλε Batista, «Δημοκρατία» είναι ΕΝΑ πολίτευμα, σαφώς καθορισμένο και ετυμολογικά και ιστορικά, και οποιαδήποτε απομάκρυνση από αυτό καταργεί την έννοια, και εισάγει μια άλλη.
Ετυμολογικά είναι αυτό που λέει η λέξη (κρατεί ο Δήμος).
Ιστορικά είναι αυτό που εφαρμοζόταν στην αρχαία Αθήνα, όπου δηλαδή οι αποτελούντες το δήμο (3 ή 5 χιλιάδες άνθρωποι) μαζευόντουσαν και αποφάσιζαν για τα κοινά.
Αυτό σήμερα δεν είναι δυνατόν να γίνει (για τους γνωστούς αριθμητικούς λόγους) και σε αντικατάσταση του εφαρμόζεται ένα ΑΛΛΟ, που λέγεται ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ Δημοκρατία, και σημαίνει ότι ομάδες πολιτών εκλέγουν έναν αντιπρόσωπο και τον στέλνουν στην Εκκλησία του Δήμου για να κάνει τη δουλειά αντ’ αυτών, και εξ ονόματος τους.
Ε, λοιπόν, Batista, για να πιάσω ΕΝΑ μόνο θέμα (από τα «στραβά και ανάποδα» που λες ότι υπάρχουν στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες) εγώ δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτός που επιλέξαμε και στείλαμε στο θίασο να μας εκπροσωπήσει, αν (μετά την εκλογή του) αποδειχτεί ότι:
- Τρελλάθηκε και κάνει άλλ’ αντ’ άλλων
- Μας εξαπάτησε: Άλλα έλεγε, και άλλα κάνει
- Τον εξαγόρασε κάποιος (με λεφτά, γυναίκες, αγοράκια, ότι τσίμπαγε)
- Σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τη δουλειά που πήγε να κάνει,
ΔΕΝ έχω τη δυνατότητα να τον καθαιρέσω (από εκπρόσωπό μου) και να στείλω έναν άλλον στη θέση του. Θα πρέπει να τον λουστώ για όσο «οι δημοκρατικοί κανόνες επιτάσσουν» (δηλαδή μια τετραετία).
Όταν λοιπόν η «δημοκρατία» και οι κανόνες της που επικαλείσαι έχουν κατ’ αρχήν αυτό το ένα και βασικό κουσούρι (χώρια τα υπόλοιπα), είναι μάλλον αστείο να μου λες ότι αν πάω κόντρα σε άλλους κανόνες της (που επί πλέον: είναι κανόνες που επιβλήθηκαν πέρα απ’ την εκπροσώπηση (ΠΟΤΕ δεν μας είπαν ότι αυτά θα κάνουν) ΣΥΝ το ότι είναι βλαπτικοί για μένα, ΣΥΝ το ότι είναι βλαπτικοί για το σύνολο), είναι ενέργεια «πλιάτσικου σε βάρος του διπλανού μου».
Όχι, διπλανέ μου.
Δεν το κάνω για να σε βλάψω.
Δεν το κάνω για να «βολευτώ».
Το κάνω για να πάω κόντρα σε αυτούς που μου (μας) έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο, και σε καλώ να το κάνεις και συ. Και αν το κάνεις, Batista, δεν θα σε κατηγορήσω ότι «κάνεις πλιάτσικο σε βάρος μου», ούτε ότι «βολεύεσαι».
Πέρα απ’ αυτά:
Αν σε καλούσα να έρθεις να γραφτείς στο κόμμα τάδε, ή στο κόμμα δείνα, ή υπό τον αρχηγό τάδε κλπ, δεν θα βοηθούσα να αλλάξει κάτι από όλα τα σάπια που ισχύουν στην αίθουσα. Στο είπα στο παλιότερο ποστ, θα ήταν σαν να σε καλώ να αλλάξουμε τις μαριονέτες.
Και εμένα αυτό δεν μου αρκεί.
Συμπερασματικά:
Προβάλλεις δύο «επιλογές στάσης», ε, δέξου ότι μπορεί να υπάρχει και μια τρίτη, αυτή που σου λέω εγώ.
Που βέβαια, δεν είσαι υποχρεωμένος να ασπαστείς.
Αλλά δεν μπορείς να λες ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τρίτη «επιλογή στάσης».
(Και πιθανόν και τέταρτη).
