soto51 έγραψε:
Στο συμβόλαιο που υπέγραψες εσύ, ο χ, ο ψ, όταν έλαβες στεγαστικό δάνειο. Δεν ξέρω αν ισχύει και για τα καταναλωτικά, υποθέτω πως όχι όμως.

Κάθε τράπεζα ζητάει ,ανάλογα την ασφαλιστική που συνεργάζεται, τις ανάλογες καλύψεις.

Ακομη και σήμερα υπαρχει κόσμος που δέν γνωρίζει πως δεν ειναι η ασφάλιση του ενυπόθηκου δανείου του υποχρεωτική μόνο μέσω της τράπεζας...Αυτό εχει σαν αποτέλεσμα να πληρώνουν πελάτες υψηλά ασφάλιστρα για ασφαλιστήρια περιουσίας χωρίς να υπάρχει λόγος.

Στη σύμβαση του δανείου που υπογράφει ο δανειολήπτης στο άρθρο της ασφάλισης αναφέρει ότι ο δανειολήπτης πρέπει να ασφαλίσει το ακίνητο με ενυπόθηκο δανειστή υπέρ της τράπεζας με τις καλύψεις και στο ποσό που θα υποδείξει η τράπεζα και ότι τελεί υπό την έγκριση της, Αν ο δανειολήπτης δεν προσκομίσει ασφαλιστήριο συμβόλαιο τότε δίνει το δικαίωμα στη τράπεζα να το ασφαλίσει με δικά του έξοδα.

Να ζητάτε απο την τράπεζα να σας χορηγεί έντυπο, το οποίο έχουν όλες, που να αναφέρει τις καλύψεις και το ποσό.

Υπάρχουν παμπολα συμβόλαια που εγιναν απο τράπεζες τα οποία ασφαλιζουν μόνο το ποσό του δανειου κατι που καθιστά ενα σπίτι υπασφαλισμένο. Πρακτικά,αν επέλθει ο κίνδυνος, παίρνει η τράπεζα την αποζημίωσή της και εσύ μένεις με τα γκρεμίσματα. Επομένως το ακίνητο πρέπει να ασφαλίζεται στην κατασκευαστική του αξία. Αν η δανειοδότηση που έχει χορηγηθεί είναι μικρότερη του ποσού ασφάλισης δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί σε περίπτωση επέλευσης ασφαλιστικού κινδύνου εξοφλείται το υπολοιπόμενο ποσό του δανείου και το υπόλοιπο απο το ασφάλισμα το εισπράτει ο ασφαλισμενος.
Επίσης θα συμβουλευα σε οσους φθάνουν στα χέρια τους ασφαλιστηρια τραπεζών να ελεγχουν τα συμβολαια απο την αρχή μέχρι το τέλος.
Ακόμη και τις διευθύνσεις. Εχω δει συμβολαιο που στην διεύθυνση ασφαλιζόμενου κινδύνου είχαν γράψει την διευθυνση αλληλογραφίας......απιστευτα πράγματα...
Ειναι σημαντικό επίσης να γνωρίζουμε πως στο συμβόλαιο θα πρέπει να αναγράφεται με ειδικό ορο ο ενυποθηκος δανειστης. (Τράπεζα)

aaatoel έγραψε:
Ωραία, κατάλαβα.
(Btw εγώ δεν έχω τέτοιο συμβόλαιο, άρα δεν τον ξέρω).
Υποθιέτω λοιπόν ότι ο σχετικός "όρος" που αναφέρεσαι, θα λέει και τι καλύψεις πρέπει να κάνεις. Αν δεν λέει, παίρνεις το ευμενέστερο για σένα.

Nexus έγραψε: Το "έντυπο" δεν έχει καμία αξία.
Αξία έχει ό,τι έχεις υπογράψει (και αποδεχτεί).
Επίσης, το "με τις καλύψεις και στο ποσό που θα υποδείξει η τράπεζα", ΠΟΤΕ θα τις υποδείξει? ΜΕΤΑ τη σύναψη της σύμβασης? Δεν έχει το δικαίωμα. Και επειδή οι δανειακές συμβάσεις για σπίτια είναι μεγάλης διάρκειας (15, 20, 25 χρόνια) δεν μπορεί η όποια τράπεζα να ξυπνάει όποτε θέλει και να επιβάλλει νέους όρους.

Στα υπόλοιπα που λες πολλά είναι σωστά, υπάρχουν όμως και σημεία που διαφωνώ, αλλά δεν θα επεκταθώ.

07 Ιαν 2013 20:54IRENE έγραψε:
Παρακαλώ
Να βοηθήσω τη μνήμη σου, για να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις από το «υποχρεωτικό»:

05 Ιαν 2013 11:12kostas έγραψε:
06 Ιαν 2013 22:24IRENE έγραψε:
06 Ιαν 2013 23:10soto51 έγραψε:
07 Ιαν 2013 11:40IRENE έγραψε:

Εγώ πάλι ένα ερωτηματικό βλέπω!!!

Eυχαριστουμε Nexus...

Παρεμπιπτόντως έγω άλλαξα την Ασφάλεια της τράπεζας του χορηγούμενου δάνειου
με άλλη ασφαλιστική καθόσον αντιλήφθηκα ότι με έκλεβαν!!!

IRENE έγραψε: Και συνεχίζουν να σε κλέβουν.

Για να αντιληφθείς ότι σε κλέβουν δεν χρειάζεται να ρωτάς εδώ.
Χρειάζεται να κάνεις μερικές απλές σκέψεις και απλές μαθηματικές πράξεις.

Κι όταν λέω «σε κλέβουν» προφανώς εννοώ διαφορετικό πράμα από ό,τι εννοείς εσύ.

Εσύ εννοείς ότι πληρώνεις π.χ. 300 ευρώ το χρόνο ασφάλεια ενώ θα μπορούσες να βρεις και 220, ενώ εγώ εννοώ ότι ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα (και ΟΛΟΙ όσοι ζουν η συμπληρώνουν εισόδημα απ’ αυτό) το κάνουν σε βάρος αυτών που έχουν πάρει δάνεια.

Και για να γίνω πιο σαφής:
(Σε τάξεις μεγέθους μιλάω, δεν εγγυώμαι την απόλυτη ακρίβεια των αριθμών):
100.000 δάνεια κατοικίας x 300 ευρώ το χρόνο ασφάλιστρα x 20 χρόνια = (100.000x300x20) = 600 εκ.
Τόσα είναι τα αφάλιστρα για 100.000 σπίτια για 20 χρόνια.
Ερώτημα: Μέσα σε 20 χρόνια, ΠΟΣΑ σπίτια απ’ αυτά τα δανειοδοτημένα θα καταστραφούν από τις ασφαλιζόμενες αιτίες? 30? 50? 100? Όχι παραπάνω.
Τι αξία έχουν αυτά τα σπίτια που θα καταστραφούν (έστω 100) μέσα στα 20 χρόνια?
Με 200.000 το σπίτι, 20.000.000.
Αν δηλαδή τα σπίτια ΔΕΝ ήταν ασφαλισμένα, οι τράπεζες θα έχαναν από τις καταστροφές αυτές 20 εκ. ευρώ μέσα στα 20 χρόνια. (Και πολλά λέω).
Θέλουν να τα χάσουν? Προφανώς όχι.
Και για να ΜΗΝ τα χάσουν, «υποχρεώνουν» όλους όσους έχουν πάρει δάνειο να πληρώσουν 600 εκ. μέσα σ’ αυτά τα χρόνια.

Αν αυτό δεν είναι κλοπή, τότε δεν ξέρω τι είναι κλοπή.

Ας δούμε όμως και τη δυσμενέστερη περίπτωση, π.χ. την περίπτωση που γίνεται ένας πολύ μεγάλος σεισμός, και καταρρέει το 50% των ασφαλισμένων σπιτιών. Που δηλαδή οι ασφαλιστικές εταιρείες θα πρέπει να πληρώσουν ζημιές ύψους (50.000x100.000) = 5.000.000.000 ευρώ (5 δις).
Θα τα πληρώσουν (για να σωθούν οι τράπεζες)?
Χα! Μα που να τα βρουν? Προφανώς δεν θα τα πληρώσουν!
Άρα η «προστασία» των τραπεζών (που προβάλλεται ως λόγος ασφάλισης) δεν υπάρχει. Στη μια περίπτωση (συνηθισμένες ζημιές στατιστικώς αποδεκτές) η ζημιά των τραπεζών είναι συνολικά πολύ μικρή και δεν χρειάζεται κάλυψη γιατί άνετα καλύπτεται από την τράπεζα (οι επισφάλεις μη πληρωμής των δανείων είναι πολύ μεγαλύτερες από τις επισφάλειες φυσικών ζημιών), στη δε άλλη περίπτωση (συνολική καταστροφή) η ζημιά είναι αδύνατο να πληρωθεί.
Άρα?
Άρα ΓΙΑΤΙ έχουν μπει στα συμβόλαια οι όροι περί «υποχρεωτικής ασφάλισης» των δανειοδοτηθέντων ακινήτων?

Να σου πω εγώ γιατί, irene, ή όπως αλλιώς σε λένε:
Γιατί τα 600 εκ. συντηρούν (πλουσιοπάροχα) το «insurance industry», το οποίο με τη σειρά του ψιλομιζάρει τους διευθυντές των τραπεζών που του «σπρώχνουν» δουλειές, το πολιτικό σύστημα (αν χρειαστεί να βάλει κι αυτό το χεράκι του ψηφίζοντας κανένα νόμο), τέτοια.

ΑΥΤΟ είναι κλοπή, αγαπητή irene (ή όπως αλλιώς σε λένε) και μάλιστα εγώ θα τη χαρακτήριζα «διακεκριμένη» (λόγω ύψους αντικειμένου).
Το να ασχολείσαι με τα 50-80 ευρώ που ψάχνεις εσύ εδώ να κάνεις οικονομία αλλάζοντας ασφάλεια, απλώς σε αποπροσανατολίζουν από το ουσιαστικό πρόβλημα της κλοπής. Που είναι τα 600 εκ.

Υ.Γ:
Όταν λέω «insurance industry» εννοώ το σύνολο των ανθρώπων που ζουν από τα λεφτά των «ασφαλισμένων». Προμήθειες πρακτόρων, μισθοί στελεχών (μεγάλοι), μισθοί υπαλλήλων (μικροί), έξοδα γραφείων και συνεργατών, πλουσιοπάροχες σπατάλες για δεξιώσεις, ταξίδια, δώρα, διαφήμιση, μερίσματα μετόχων κλπ, ένας ολόκληρος κόσμος συντηρείται και ζει από το τρακοσάρι που εσύ (και μερικές χιλιάδες άλλοι) πληρώνουν «υποχρεωτικά» κάθε χρόνο.

Αυτή είναι η εικόνα.
Και γι’ αυτό «ψιλοάρπαξα» βλέποντας τόσες φορές την ερώτηση για το «υποχρεωτικό» του πράματος, λες κι αυτό είναι η "κλοπή"!

Soto εμένα με νοιάζει η τσέπη μου για τα υπολοιπα σορρυ κιολας αλλα χεστηκα.