waverunner έγραψε:
Τα 86 δις ειναι μαγειρεμενο νουμερο, διοτι τα εισερχομενα που καταληγουν στην ελ στατ κ στο γενικο λογιστηριο του κρατους ειναι λανθασμενα,.... διαβιβαζονται σε κατεστραμενα αρχεια excel , κ δεν υπαρχει βαση δεδομενων - πληροφοριακο συστημα.τα στοιχεια ειναι μαιμου , κ δεν ελεγχονται απο αυτους που ταεπεξεργαζονται. Στηριζονται στην παραδοχη οτι αυτος που τα στελνει τα εχει ελεγχξει
Τελος παντων .
Εστω ομως οτι τα 86 δις ειναι τα εξοδα του ελληνικου κρατους , για συνεχισε,γιατι εως τωρα λες συνεχεια για το αεπ , λες κ εισαι ενα παπαγαλακι που επαναλαμβανει συνεχεια τα ιδια ...
Επισης μην ξεχνας οτι παραδεχτηκες οτι η φοροδιαφυγη ειναι 11 δις το χρονο , αρα σε μια δεκαετια ειναι 110 δις,
Για πες μου τωρα, τα υπολοιπα νουμερα, που εχεις αναλυσει
Θα αφήσω στην άκρη ότι είσαι κακόπιστος, γιατί διαστρεβλώνεις αυτά που έχω πει. Δεν πειράζει όμως, γιατί δεν είναι σημαντική η διαστρέβλωση.
Είσαι όμως και αντιδραστικός, γιατί σου δείχνω τον προϋπολογισμό του κράτους επίσημο, αυτούσιο, και μου λες «είναι μαγειρεμένα». Ε, ρε φίλε, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε για να συζητάμε, άμα ούτε το χαρτί του στουρνάρη δε δέχεσαι σαν αληθινό, πως να γίνει κουβέντα?
Ας το αφήσω όμως κι αυτό.
Αν λοιπόν δεχτείς αυτά τα δυο νούμερα (170 και 86) αυτό σημαίνει ότι το μισό ΑΕΠ πρέπει να πηγαίνει στο κράτος.
Πάμε λοιπόν τώρα πάλι πίσω στο μουσακά της Σαντορίνης, για να μεταφράσουμε τι σημαίνει αυτό το «μισό».
Τα 15 ευρώ που εισπράττει ο εστιάτορας είναι κομμάτι του ΑΕΠ, και είναι το κομμάτι που αυτός απολαμβάνει, δηλαδή το μερίδιο του (συνεισφορά και απολαβή) απ’ το ΑΕΠ.
Προφανώς, το μερίδιο του καθενός στο ΑΕΠ δεν είναι ίδιο: Αυτός ο εστιάτορας (λόγω θέσης, νοστιμιάς, marketing, και άλλων παραγόντων πουλάει 2.000 μουσακάδες το μήνα (24.000 το χρόνο) ενώ ο άλλος δίπλα (ή στο δίπλα όχι τόσο γνωστό νησί) πουλάει μόνο 8.000, και μάλιστα όχι με 15, αλλά με 12 ευρώ τη μερίδα.
Αυτό σημαίνει ότι ο εστιάτορας της Σαντορίνης θα βάλει στο ταμείο του 360,000 το χρόνο (ενώ ο άλλος δίπλα μόνο 96.000 – αλλά ας τον αφήσουμε για την ώρα αυτόν).
Τι θα κάνει ο Σαντορίνης με τις 360.000?
Διάφορα πράματα, που διαιρούνται σε 3 βασικές κατηγορίες:
1) Λειτουργία της επιχείρησης.
2) Ανάπτυξη της επιχείρησης.
3) Ίδιον όφελος.
Υπάρχουν κι άλλα πράματα (που θα μπορούσε να κάνει: π.χ αποταμίευση) αλλά ας τα αφήσουμε κι αυτά για να μη μπλέξουμε (πάλι) πολύ το λογαριασμό.
Λειτουργία της επιχείρησης:
Νοίκι, μισθοί, ΔΕΗ, γκάζι, αγορά υλικών (π.χ. μελιτζάνες και λεμόνια, λάδι, κρέας, κρασιά κλπ), συντηρήσεις, εκτύπωση καταλόγων, και όλα τα έξοδα που πρέπει να γίνουν για να ΜΠΟΡΕΙ η επιχείρηση του να πουλάει μουσακάδες. Έστω και ένα να πάψει να γίνεται (και να εισρέει σαν υλικό ή υπηρεσία στο μαγαζί του), η επιχείρηση θα σταματήσει να δουλεύει. Αν π.χ. σταματήσει να ξοδεύει για το καθαριστήριο που του πλένει και σιδερώνει τα τραπεζομάντηλα, δε θα πηγαίνει κανείς (ή σχεδόν κανείς) πελάτης σε τραπέζια χωρίς τραπεζομάντηλα.
Ανάπτυξη της επιχείρησης:
Πάντα υπάρχουν δαπάνες που γίνονται για να μεγαλώσει η επιχείρηση, ή για να αυξηθεί το ποσοστό μικτού κέρδους που αφήνει. Π.χ. η αγορά ενός καινούριου φούρνου (ενώ ο παλιός δουλεύει ακόμα) που όμως καίει λιγότερο γκάζι ή ρεύμα, η ανακατασκευή της ταράτσας του μαγαζιού (για να αυξηθεί ο χώρος που μπαίνουν τραπέζια – και για να προσεκλυστεί πελατεία λόγω θέας), η καταχώρηση διαφημίσεων στο πίσω μέρος των εισιτηρίων των πλοίων και άλλες τέτοιες, είναι δαπάνες που θα κάνουν την επιχείρηση να ΑΥΞΗΣΕΙ τους μουσακάδες που πουλάει, και από 24.000 το χρόνο να τους πάει στις 36.000.
Σημείωσε ότι στα έξοδα ανάπτυξης πρέπει να υπολογίζονται και οι δόσεις των τυχόν δανείων, μια που (συνήθως) τα δάνεια έχουν παρθεί για να γίνει κάποιας μορφής «ανάπτυξη» στην επιχείρηση (π.χ. αγορά νέας κουζίνας), απλώς η τράπεζα βοήθησε να γίνει αυτή ΠΡΙΝ μαζευτεί το αποθεματικό που θα την επέτρεπε (χωρίς το δάνειο), για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη. Επομένως εξόφληση δανείου = έξοδο ανάπτυξης.
Ίδιον όφελος:
Είναι το ποσό που ο μαγαζάτορας βγάζει από το ταμείο του και τα παίρνει σπίτι του για να ζήσει ο ίδιος και η οικογένεια του. Και σ’ αυτά μπορούμε να κάνουμε μια κατανομή, αλλά ας μη ξεφύγουμε από την οικονομική των επιχειρήσεων και πάμε στην οικιακή οικονομία. Αυτά είναι πάντως. Και απ’ αυτά ζει.
Όταν λοιπόν έχεις μια επιχείρηση που εισπράττει (κάνει τζίρο) 360.000 ευρώ το χρόνο, το άθροισμα των τριών κατηγοριών προς τις οποίες κατευθύνεται αυτός ο εισπραχθείς τζίρος θα είναι 360.000. Δεν μπορεί να είναι παραπάνω, και (λογικά) δεν θα είναι παρακάτω.
Μην ξεχνάς ότι οι 360.000 που εισπράχτηκαν είναι ΑΕΠ. Είναι μουσακάδες που πουλήθηκαν σε τουρίστες, επισκευές καραβιών στο πέραμα, λεμόνια που τρυγήθηκαν από δέντρα, τέτοια. Το είπαμε, αυτό είναι το ΑΕΠ. Είναι το σύνολο της παραγωγής.
Τι σημαίνει όμως ο κανόνας «το 50% του ΑΕΠ πρέπει να πάει στο κράτος» ?
Σημαίνει ότι (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) από τις 360.000 οι 180.000 θα πάνε στο κράτος.
Επομένως ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΕ στις ανωτέρω τρεις κατηγορίες δαπανών· σ’ αυτές θα πάνε ΜΟΝΟ οι υπόλοιπες 180.000.
(Αν αντιστοιχίσουμε τα 15 ευρώ που πουλιέται ο μουσακάς του τύπου με τις 360.000, τότε αυτό σημαίνει ότι από τα 15 ευρώ που τον πουλάει ΜΟΝΟ τα 7,50 πάνε στο μαγαζί του (δηλαδή στις ανωτέρω τρεις κατηγορίες εξόδων) και τα υπόλοιπα πάνε ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
Δεν έχει σημασία αν η καταγραφή (και οι δικαιολογίες οι οποίες χρησιμοποιούνται) για να καταλήξουμε στην 50% φορολόγηση λέγεται ΦΠΑ, δημοτικός φόρος εστιατορίων, εργοδοτική εισφορά, χαράτσι, φόρος εισοδήματος, φόρος επιτηδευματία, τέλη κυκλοφορίας, ΦΜΥ, ΦΑΠ, εισφορά αλληλεγγύης, φόρος πολυτελούς διαβίωσης, δασμοί, φόρος καυσίμων, φόρος καπνού, η όπως αλλιώς διάολο λέγεται (και σκέφτηκαν να τον ονομάσουν για να τον επιβάλλουν). Σημασία έχει το ποσό. Σημασία έχει ότι από τις 360.000 που μπαίνουν στο ταμείο του τύπου ΜΟΝΟ ΤΙΣ 180.000 ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟΣ να χρησιμοποιήσει για να κάνει τα ανωτέρω τρία πράματα (λειτουργία, ανάπτυξη, όφελος).
Το ποσό είναι εξουθενωτικό.
Το μαράζωμα (και τελικά το κλείσιμο) όλων αυτών των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει (και η επακολουθήσασα ανεργία βεβαίως) είναι αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, και να μην πω «μόνο αυτής» (γιατί θα ήταν ίσως υπερβολικό), αλλά σίγουρα ΚΥΡΙΩΣ αυτής.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ: Θα μπορούσα να κάνω ανάλυση για το που περίπου πάνε αυτές οι 180.000 (που δίνει ο Σαντορίνης μουσακάς από το ταμείο του στο κράτος) και που διάφοροι λένε ότι «βοηθάνε στην ανάπτυξη».
Δεν θα το κάνω (τώρα). Δεν ξέρω κι αν έχει νόημα, με την κακοπιστία, αντιδραστικότητα, και δογματισμό που εμφανίζεται όταν αναπτύσσονται τέτοιες αναλύσεις.
(Και δεν αναφέρομαι στον makper – αυτός είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που δεν μπαίνει ούτε σ΄ αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Είναι ΠΕΡΑ απ’ αυτούς. Είναι μια κατηγορία από μόνος του).
Θα κλείσω το ποστ αυτό ρωτώντας σε, waverunner, στο ανωτέρω παράδειγμα, ποια κατηγορία εξόδων από τις τρεις νομίζεις ότι είναι η πρώτη που «κόβεται» σε μια επιχείρηση (όταν τα λεφτά που υπάρχουν στο ταμείο δεν φτάνουν για όλα τα έξοδα), και ποια είναι η τελευταία.
Και λάβε υπ’ όψη σου ότι με αυτά που έγραψα εδώ δεν έχω «καταλήξει» (όπως μου ζήτησες να κάνω νωρίτερα).
Έχει κι άλλο.
