www.trustpress.gr/i-drachmolagni/
Οι ..δραχμολάγνοι
Γράφει ο ΜΑΝΟΣ ΧΟΥΡΔΑΚΗΣ
Πολύς λόγος γίνεται και πάλι εσχάτως για τη δραχμή και την επιλογή επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα ως τη λύση στο καίριο πρόβλημα της χώρας και την απαλλαγή της από τα …καταραμένα μνημόνια. Οι δραχμολάγνοι βγήκαν ξανά από τα καβούκια τους και άρχισαν πάλι να διαφημίζουν αριστερά και δεξιά τα τεράστια οφέλη που θα έχουμε αν αποφασίσουμε να ρίξουμε πέντε φάσκελα στους Ευρωπαίους συμμάχους μας και φύγουμε από το ευρώ, για να επιστρέψουμε, έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας, στην ελληνική δραχμούλα…
Δεν έχει καμιά σημασία να ασχοληθεί κανείς με τους ανθρώπους αυτούς από την άποψη ποιοι είναι, τι εκφράζουν, αν έχουν οι ίδιοι ή άλλοι που κρύβονται πίσω τους κάποια ιδιοτέλεια (προσωπική, οικονομική, πολιτική ή άλλη). Σε μια δημοκρατική χώρα ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώνει τις απόψεις του, πολύ περισσότερο αν δραστηριοποιείται στο χώρο της πολιτικής, οπότε οι απόψεις αυτές εκτίθενται στο δημόσιο διάλογο, άρα γίνονται κτήμα των πολιτών και αντικείμενο της κριτικής τους, θετικής ή αρνητικής.
Με αυτή την έννοια, ας δούμε λοιπόν τι εκφράζουν επί της ουσίας αυτές οι προτάσεις, αν πράγματι αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα και αν μπορούν να καλυτερεύσουν τη ζωή και το μέλλον των Ελλήνων.
Μια παρατήρηση : Αν μπορούσαμε να βρούμε ένα πλεονέκτημα από τη λύση της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα αυτό είναι ένα και μόνο. Θα γλυτώναμε μια για πάντα από τους «κακούς» δανειστές μας και τις «πιέσεις» ή τους «εκβιασμούς» τους και θα χαράζαμε από δω και πέρα την δική μας πολιτική για κάθε τι που μας αφορά, μακριά από το «κέντρο εξουσίας των Βρυξελλών»… Αν μάλιστα η λύση αυτή, η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή, συνδυαζότανε με μια ουσιαστική ελάφρυνση-ακόμα και με μερική ή ολική διαγραφή- του χρέους μας, τι καλά που θα ήταν, πάντα σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, που ισχυρίζονται πως οι πρώτοι μήνες θα είναι δύσκολοι, ώσπου να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα, μετά όμως όλα θα είναι πολύ καλύτερα…
Είναι όμως έτσι; Μήπως η περίφημη «ελληνική υπερηφάνεια» και ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να δούμε την πραγματικότητα;
Αν πράγματι θέλουμε να οδηγήσουμε την Ελλάδα σε μια οικονομία κλειστού τύπου (κάτι σαν την Αλβανία της εποχής του Εμβέρ Χότζα, ας πούμε), τότε ας πάμε στη δραχμούλα μας. Αλλά τότε ας ξεχάσουμε κάθε προοπτική ανάπτυξης και καλυτέρευσης της ζωής μας. Θα είμαστε αναγκασμένοι να γυρίσουμε όλοι στα χωριά μας και εκεί πλήρως απομονωμένοι από τις διεθνείς εξελίξεις, εν ονόματι της αυτάρκειάς μας, θα καλλιεργούμε τα χωράφια μας, θα σπέρνουμε σιτάρι για να έχουμε αλεύρι να κάνουμε ψωμί, θα φυτεύουμε πατάτες, ντομάτες και ό,τι χρειάζεται για να βάλουμε στην κατσαρόλα μας να το μαγειρέψουμε, σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση καλπάζει και οι αλλαγές είναι συνταρακτικές σε κάθε τομέα της παγκόσμιας πραγματικότητας.
Λένε οι υποστηρικτές της δραχμής: Τίποτα δεν θα αλλάξει στις εμπορικές συναλλαγές μας με τις άλλες χώρες, γιατί ΕΜΕΙΣ θα καθορίσουμε την ισοτιμία σε ένα προς ένα, δηλαδή ένα ευρώ ίσον μία δραχμή!!!!!Με άλλα λόγια, θα εισάγουμε πετρέλαιο από τις αραβικές χώρες, ας πούμε, θα τους δίνουμε δραχμές (που θα μπορούμε μάλιστα να τυπώνουμε όσες θέλουμε, στο δικό μας νομισματοκοπείο…) και οι Άραβες όχι μόνο θα τις δέχονται αλλά θα μας κάνουν και τεμενάδες. Θα αγοράζουμε πανάκριβα αυτοκίνητα, φάρμακα και ό,τι άλλο θέλουμε από τη Γερμανία και ο Σόιμπλε θα παίρνει δραχμές με μεγάλη του ευχαρίστηση. Θα φέρνουμε μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας από τις ΗΠΑ και θα έχουμε και επιστροφές δολαρίων, αφού για κάθε χίλιες δραχμές που θα δίνουμε θα παίρνουμε και περίπου 70 δολάρια πίσω, με βάση τη σημερινή ισοτιμία ευρώ-δολαρίου…
Αφέλεια; Εγκληματική άγνοια; Καιροσκοπισμός; Προσπάθεια εξαπάτησης αφελών; Εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπιμοτήτων, με στόχο πολιτικό όφελος;
Πριν επιλέξετε μία απάντηση στο ερώτημα, ρωτήσετε ένα πρωτοετή φοιτητή μιας οικονομικής σχολής. Θα σας πει πως οι ισοτιμίες των νομισμάτων δεν καθορίζονται μονομερώς από τις χώρες αλλά από την αγορά και μόνο, με βάση μια σειρά παραμέτρων που σχετίζονται με το πόσο ισχυρή είναι η οικονομία κάθε χώρας, τι ρυθμό ανάπτυξης έχει, τι συναλλαγματικά αποθέματα διαθέτει, ποιο είναι το δημόσιο χρέος της και πολλά άλλα…
Αλλιώς, γιατί να μην ορίσουμε εμείς μια ισοτιμία δραχμής-ευρώ δύο προς ένα , ας πούμε; Θα δυσκόλευαν οι εξαγωγές μας (αλλά έτσι κι αλλιώς, για μικρό μέγεθος μιλάμε..) αλλά όλα τα εισαγόμενα προϊόντα θα έφταναν σε μας στη μισή τιμή απ’ ότι σήμερα….
