Δημήτρης (amstrad79) έγραψε:
Φίλε soto51, δημοκρατική χώρα εννοω την χωρα στην οποια μπορεις να γραψεις στην εφημεριδα οτι θες και να μην σε φυλακισουν. Δημοκρατικη χωρα ειναι αυτη που πας στην πλατεια του χωριου και βριζεις τον οποιο πρωθυπουργο και δεν σε συλλαμβανουν. Δημοκρατικη χωρα ειναι αυτη στην οποια η δικη στο δικαστηριο θα ειναι δικαιη με ολα σου τα δικαιωματα και υποχρεωσεις και δεν σε εχουνν συλλαβει επειδη εισαι σε λιστα αντιφρονουντων.
Τωρα το οτι η κομμουνιστικη τωρινη κυβερνηση επεβαλε capital controls, σιγουρα ειναι αντιδημοκρατικο, αλλα ειναι κατι που θα ληξει συντομα (ελπιζω). Και στην τελικη αφου τους ψηφισαν οι κομμουνιστες οπαδοι τους, τωρα τους λουζομαστε.
Μην μου το πας σε παρακαλω στον ακριβη ορισμο της λεξης. Ξερετε ολοι τι θελω να πω.
Επισης να σημειωσω οτι η δημοκρατια, οπως την εννοουμε οι λογικοι ανθρωποι εχει και τα ορια της, δηλαδη φτανει μεχρι εκει που δεν εμποδιζει την ζωη των υπολοιπων. Δηλαδη μπορει ο Ρουβικωνας να θελει να διαμαρτυρηθει αλλα δεν θα πεταει βρωμοχαρτα στον δρομο και ουτε θα σπανε γραφεια που πληρωνω με τους φορους μου.
Φίλε Δημήτρη - amstrad79, κοιτάς τα δέντρα ένα-ένα και χάνεις το δάσος.
"Δημοκρατία" είναι (ετυμολογικά) αυτό που λέει η λέξη: "Κρατεί ο δήμος". Και "δήμος" είναι όλος ο λαός, εσύ εγώ, όλοι, ακόμα κι ο μπατίστας. Και "κρατεί" σημαίνει αποφασίζει για το τι πρέπει να γίνει, κάθε φορά που χρειάζεται να γίνει κάτι (ή να μη γίνει) που αφορά όλους.
"Δημοκρατία" είναι (ιστορικά) αυτό που γινόταν στην αρχαία Αθήνα. Από τότε άλλωστε "εφευρέθηκε" και η λέξη. Το τι γινόταν, νομίζω το ξέρουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας όλοι μας. Μαζευόταν ο δήμος κάπου (στην Πνύκα συγκεκριμένα), οι πολίτες δηλαδή, συζητούσαν, και αποφάσιζαν κάθε φορά τι πρέπει να γίνει. Δια ψήφου, βεβαίως. Ατέλειες υπήρχαν, π.χ. οι γυναίκες και οι δούλοι δεν εθεωρούντο "δήμος", και δεν συμμετείχαν σε αυτές τις διαδικασίες.
Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της "δημοκρατίας", και οτιδήποτε άλλο ονομάζεται "δημοκρατία" αλλά δεν τα έχει, δεν είναι δημοκρατία. Είναι κάτι άλλο.
Αυτά που λες, είναι στοιχεία της δημοκρατίας, αλλά δεν αρκούν, για να χαρακτηρίζεται ένα πολίτευμα δημοκρατία. Δηλαδή το ότι βρίζεις τον πρωθυπουργό στο καφενείο (και τα άλλα που λες) καλώς υπάρχουν, και να υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτά μόνο που (αν υπάρχουν) χαρακτηρίζουν ένα πολίτευμα "δημοκρατία".
Λυπάμαι που
"στο πάω στον ακριβή ορισμό της λέξης", αλλά μόνο έτσι μπορεί να γίνει κουβέντα.
Τι έχουμε λοιπόν εμείς εδώ τώρα?
Επειδή οι αριθμοί δεν βγαίνουν, φτιάξαμε (φτιάξαΝε για την ακρίβεια) ένα άλλο σύστημα, που το ονόμασαν "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", ή "κοινοβουλευτική δημοκρατία, ή "αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία", ή "Ελληνική δημοκρατία" ή όπως αλλιώς θέλεις. Συμφωνώ σε όλα, είναι θέμα ορισμού και παραδοχής. Σε ένα μόνο δεν θα συμφωνήσω, στο "δημοκρατία"
σκέτο.
Να σου θυμίσω ότι παλιά υπήρχε (και εδώ) "βασιλευομένη δημοκρατία", και δε θυμάμαι και τι άλλες παραλλαγές, ΠΑΝΤΑ με τον όρο "δημοκρατία" σαν συνθετικό, γιατί είναι ωραίος, και τραβάει.
Ακόμα και στη Β. Κορέα (που ξέρεις τι θα σου συμβεί αν βρίσεις τον Κιμ στο καφενείο) "λαϊκή δημοκρατία" έχουν. Τουλάχιστον έτσι τη λένε.
Τι λέω εγώ:
Επειδή δεν γίνεται να μαζευόμαστε όλοι στην Πνύκα και να αποφασίζουμε (διότι γίναμε πολλοί), είπαμε ότι θα εκλέγουμε αντιπροσώπους, και θα πηγαίνουν αυτοί να κάνουν τη δουλειά. Και θα τους πληρώνουμε μάλιστα γι' αυτό. Έτσι λοιπόν έχουμε την "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", που όμως (κατά τη δικιά μου γνώμη) πάσχει σε ένα σημαντικό (και σε πολλά άλλα δευτερεύοντα) ζήτημα:
Το σημαντικό είναι ότι αυτόν που επέλεξα (και εξουσιοδότησα) για να πάει να με εκπροσωπήσει στην εκκλησία του δήμου (κοινοβούλιο) δεν μπορώ να τον πάρω πίσω (να άρω την εμπιστοσύνη μου δηλαδή) ανά πάσα στιγμή. Άπαξ και τον έστειλα, τον έχω παντρευτεί για 4 χρόνια.
Αν αυτός τρελαθεί, αλλάξει γνώμη, με ξεγέλασε, αποδειχτεί ψεύτης, αποδειχτεί απατεώνας, αποδειχτεί εγκληματίας, ή έστω δε μ' αρέσει πια ρε παιδί μου, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να τον ανακαλέσω. Μόνο ο θάνατος του και η οικειοθελής παραίτηση του αναγνωρίζονται σαν λόγοι για να αντικατασταθεί, αλλά ακόμα και τότε ΔΕΝ καλούμαστε να εκλέξουμε άλλον, αλλά την θέση του εκπροσώπου την παίρνει "ο επόμενος".
Αυτό, τους καθιστά τύραννους, δηλαδή κάποιον που έχει κατσικωθεί σε μια δημόσια θέση υποχρεωτικά, και που η μη δυνατότητα ανάκλησης του του δίνει δυνατότητες που δεν θέλω να έχει. Αυτό, εγώ, δεν το χαρακτηρίζω στοιχείο δημοκρατίας. Θα έλεγα το αντίθετο μάλιστα, είναι στοιχείο
δικτατορίας. Έστω πρόσκαιρης (4ετούς ισχύος).
Ένα άλλο (που δε μ' αρέσει) είναι ότι οι τρεις εξουσίες που θα έπρεπε να είναι ΣΑΦΩΣ διαχωρισμένες μεταξύ τους, δηλαδή οι:
Νομοθετική,
Εκτελεστική,
Δικαστική,
δεν είναι διαχωρισμένες, και δεν μπορώ να εκλέγω τους αντιπροσώπους μου σε κάθε μια από τις τρεις. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από αυτόν τον έναν, μοναδικό αντιπρόσωπο που καλούμαι να εκλέξω κάθε 4 χρόνια, και αυτός αναλαμβάνει και την εκτελεστική (υπουργός), και να κάνει κουμάντο στη δικαστική, με την έννοια ότι η κυβέρνηση έχει λόγο στους διορισμούς των δικαστικών λειτουργών.
Η αντιπαράθεση μας ξεκίνησε απ' αυτό που έγραψες (ποστ 72, χθες),
"μη συγκρίνεις την Τουρκία με τις επιλογες και κινησεις μιας Ευρωπαϊκης δημοκρατικης χωρας οπως η Ελλαδα."
Με όλα αυτά που σου λέω ούτε να υπερασπιστώ το καθεστώς της Τουρκίας θέλω, ούτε βέβαια να υποστηρίξω το θέμα του τίτλου περί... Ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας!
Αλλά με πειράζει κάπως να θεωρούνται δεδομένα κάποια στοιχεία, η δεδομένη αποδοχή των οποίων μας οδηγεί σε ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΥΣ συλλογισμούς, όπως ότι
"καλά είμαστε, και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι".
ΠΟΛΛΑ θέλουμε (και πρέπει) να αλλάξουμε, φίλε Δημήτρη-amstrad79, κι αν σ' ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα, να την συνεχίσουμε.