Πολύ εξυπνη και σοφή η πρωτοβουλία της ιστοσελιδας για τη δημοσιοποίηση των μυστικών συμφωνιών για αυξημένα επιτόκια με διάφορες τράπεζες κάτι όμως που ειναι μέσα στις τρέχουσες πρακτικές των τραπεζων. Εκφράζω λοιπόν την επιφύλαξη μου, μήπως αυτές οι πρωτοβουλίες με πρόσχημα τις «αγαθές προθέσεις» λειτουργούν εν τέλει υπέρ της «μυστικής προστασίας» των τραπεζών και κατά της προσπάθειας οργάνωσης και κοινης αντίδρασης της πλειοψηφίας των καταθετών από την εκμετάλευση τους από τις πρώτες.
Σήμερα, με τη συσσωρευμένη εμπειρία που έχουμε μετά την κατάρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος από το 2008, που οι ίδιες προκάλεσαν για το δικό τους συμφέρον, το ενδιαφέρον δεν είναι να πεί ο καθένας από εμάς τη δική του ιστορία, πως δηλαδή πέτυχε ένα καλύτερο επιτόκιο για το δικό του αποταμίευμα, αλλά πως στο σύνολο τους οι καταθέτες (που είμαστε οι κεφαλαιούχοι των τραπεζών) θα σιγουρέψουμε τα χρήματα μας σε αυτές καθώς και επίσης να πάρουμε και το αναλογούν κέρδος από την εκμετάλευση των κεφαλαίων μας.
Δηλαδή για να το καταλάβουμε καλύτερα, αυτό σημαίνει ότι, όταν μία τράπεζα ανακοινώνει κέρδη μετά φόρων σημαίνει ότι τα κέρδη αυτά έχουν προκύψει τόσο από τα ίδια κεφάλαια όσο και από τα υπερκέρδη από την εκμετάλλευση των καταθέσεων μετά την απόδοση των τόκων τους. Επομένως ένα μέρος από αυτά τα τελικά υπερκέρδη, κατά λόγο ανάλογο, ανήκουν στα κεφάλαια των καταθετών. Με άλλα λόγια δηλαδή, οι καταθέτες βάσουν τα λεφτά και οι τραπεζίτες παίρνουν τα κέρδη. Αυτή η σχέση πρέπει να αλλάξει, ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι οι καταθέτες να αντιληφθούν ότι μπορούν. Η δυνατότητα αυτή υπάρχει πολύ περισσότερο σήμερα με απλές συντονισμένες κινήσεις. Παραδείγματος χάριν, πολύ μαζί καταθέτες με κοινό καταθετήριο, που θα ανταποκρινόταν σε ένα σημαντικό ποσό, θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν με απλούς και φερέγγυους όρους ένα καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα για τους ίδιους. Δηλαδή, η πανάρχαια σοφή ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει». Νομικά και τεχνικά εμπόδια δεν υπάρχουν και είναι ο μόνος λόγος που φοβούνται οι τράπεζες

ο επιφυλακτικός

απλοϊκά τα συμπεράσματά σου !
Πρώτον ο κοινός λογαριασμός ενέχει πολλούς κινδύνους για τον καταθέτη καθώς οποιοσδήποτε από αυτούς μπορεί να κάνει οποτεδήποτε ανάληψη ολόκληρου του ποσού και όχι μόνο του ποσού το οποίο έχει καταβάλλει.
Δεύτερον οι τράπεζες εκμεταλλεύονται κατά κύριο λόγο το μετοχικό τους κεφάλαιο και χρηματοδότηση από ΕΚΤ ομολογιακά δάνεια κλπ.
Τρίτον οι τράπεζες δεν έχουν πάντα κέρδη Πολλές είναι ζημιογόνες οπότε με το δικό σου σκεπτικό θα έπρεπε να μην πάρεις καθόλου τόκο και να απωλέσεις μέρος του κεφαλαίου σου.

ΝΙΚΟ, γειά σου,
Σ’ ευχαριστώ για τα άμεσα σχόλια σου, τα οποία δικαιολογούνται είτε από φόβο, είτε από άγνοια είτε και από διάθεση εκφοβισμού των καταθετών υπέρ των τραπεζών. Επί της ουσίας όμως ουδέν.
Και επειδή όταν είμαι για κάτι σίγουρος, σηκώνω το γάντι, σε πληροφορώ τα εξής: το θέμα με έχει απασχολήσει σοβαρά και μετά από συνεργασία με νομικό, ήδη το εφαρμόζω με φίλους, με ρήτρες διασφάλισης, αποδεκτές από την τράπεζα. Μια τέτοια ρήτρα είναι ότι για την ανάληψη χρειάζονται όλες οι υπογραφές των καταθετών.
Με αυτό το σχήμα λοιπόν, η ΠΕΙΡΑΙΩΣ, από το αδιαπραγμάτευτο 3,20% ανέβηκε στο «μυστικό» επιτόκιο του 4,20% για το μήνα.
Επομένως πάντα υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε.....ή δεν θέλουμε να ξέρουμε!
ΕΣΥ έχεις κάποια αλλη εμπειρία ή αντίθετο επιχείρημα;;
Αλλωστε για όσους ασχολούνται έστω και απλοϊκά οπως εγώ, με τα θέματα αυτά, γνωρίζουν οτι νομικά δεν απαγορεύεται στις τραπεζικές πρακτικές η συμμετοχή περισσοτέρων του ενός προσώπων σε κοινό λογαριασμό. Η διασφάλιση των προσώπων είναι νομικό θέμα καθώς και κοινής βούλησης.
ΕΣΥ έχεις υπόψη σου κάποιο νομικό κώλυμα ;
Εξάλλου, αναφορικά με θέση σου, για τη συμμετοχή των καταθετών και στις ζημίες των τραπεζών, υπενθυμίζω τα ακόλουθα:
Από καταβολής ο ρόλος δημιουργίας των τραπεζών, των κρατικών στην αρχή και των ιδιωτικών στη συνέχεια ήταν η φερέγγυα φύλαξη 100% των ιδιωτικών καταθέσεων και την κερδοφόρο απόδοση τους στους δικαιούχους. Με τα χρόνια το παγκόσμιο τραπεζικό και οικονομικό σύστημα με διάφορα τεχνάσματα άλλαξε τη σχέση αυτή, και μετέτρεψε την εγγύηση του 100% σε 90%, σε 70%, και σε κάποιες αδύναμες χώρες θεσμοθέτησαν και την ολική απώλεια των καταθέσων. Στην έννοια της τράπεζας όμως υπάρχει αξεπέραστες ΑΡΧΕΣ και ΔΙΑΦΟΡΕΣ: α) δεν ειναι κοινές εμπορικές επιχειρήσεις όπως οι εμπορικές επιχειρήσεις, β) έχουν διαφορετικό νομικό πλέσιο λειτουργίας και γ) τα τελαυταία χρόνια οι σύχρονες ανάγκες επέβαλαν και την εποπτεία τους από ανεξάρτητη Αρχή, τον «Τραπεζικό Μεσολαβητή». Εξάλλου είναι επίσης γνωστό ότι, για τις επισφαλείς επενδύσεις τους (τα δανεικά), οι τράπεζες ζητούν τις γνωστές εξασφαλίσεις, δηλαδή δεν ρισκάρουν για τις οποιες πιθανές λάθος επενδύσεις τους. Ο καταθέτης με τα κεφάλαια του γιατί να ευθύνεται για τέτοιου είδους λάθος επιλογές των τραπεζών ώστε να μοιραστεί και την πιθανή ζημεία;
Από την άλλη πλευρά ως απλοϊκός αναρωτιέμαι, αν οι πηγές χρηματοδότησης των τραπεζών, όπως λες, είναι η ΕΚΤ με την πρόσφατη δημιουργία της γιατί τότε οι τράπεζες καταφεύφουν στη λαίμαργη συγκέντρωση των ιδιωτικών καταθέσεων και μάλιστα με «μυστικά επιτόκια»; Μπορεί κάποιος να μου απντήσει;
ΕΣΥ κ. ΝΙΚΟ είσαι με το μέρος των καταθέτων ή υποοστηρικτής των τραπεζών;
Συμπερασματικά, θα είναι χρήσιμα τα επόμενα σχόλια σου, αν έχεις να προτείνεις κάτι πρακτικά δυνατό και αποδεκτό, προς όφελος των καταθετών και μόνο αν εισαι με το μέρος μας

exhs diko niko na prosexoume giati kykloforoun pola lamogia kai h istoria exh didaxh pola