Κατ' αρχάς, Σταμάτη, μην παίρνεις τα θέματα προσωπικά.
Δεν έχω 100 στρ. ελιές, σχήμα παραλληλισμού ήταν, για να γίνει κατανοητή η αναλογία τιμημάτων με δυνατότητα εκμετάλλευσης.
(Αν θες να το πάμε επί προσωπικού, 10 ρίζες έχω, αλλά δεν τις μαζεύω. Τελευταία φορά που μαζεύτηκαν (πριν 15-16 χρόνια) έβγαλαν 450 κιλα καρπό, ο οποίος μου έδωσε 52 κιλά λάδι. Επειδή τα μελετάω αυτά, σε πληροφορώ πως το λάδι αυτό κόστισε x5 από όσο αν θα το αγόραζα απ' το supermarket - και δεν το ξαναέκανα). Οι ελιές πέφτουν χάμω και τις τρώνε οι αρουραίοι.
Αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει πως θα τις πουλήσω για καυσόξυλα.
Γιατί με κάτι τέτοιο παραλληλίζω εγώ τις "ιδιωτικοποιήσεις" (όχι όλες, τις περισσότερες όμως) που γίνονται, και βέβαια υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που επιστρατεύονται για να μην αποκαλούνται τα πράγματα με το όνομα τους: Ξεπουλιώνται περιουσιακά στοιχεία για άντληση χρημάτων "από την αγορά". Πρόσεξε: (ΞΕ)ΠΟΥΛΙΩΝΤΑΙ ΕΤΟΙΜΑ (υπάρχοντα) περιουσιακά στοιχεία, δεν δεσμεύεται πλούτος (των επενδυτών) για να κατασκευαστούν νέα περιουσιακά στοιχεία.
Κατά δεύτερον (τα έχω ξαναγράψει), κάπου με ενοχλεί αυτή η ενέργεια/απόφαση των "διαχειριστών" της περιουσίας μου. Γιατί βλέπεις, εγώ θεωρώ όλες τις επιχειρήσεις ιδιοκτησίας του κράτους και σαν ΔΙΚΗ ΜΟΥ περιουσία.
Παλιά, η Αγροτική Τράπεζα (για παράδειγμα) ήταν: Μετοχή μία, κάτοχος το Ελληνικό Δημόσιο.
Αυτό ισοδυναμεί με το: Μετοχές 10.000.000, κάτοχοι μια μετοχή κάθε Έλληνας.
Τις πούλησαν αυτές τις μετοχές (μεταξύ των οποίων και τη δικιά μου μετοχή). Και μάλιστα κάποιοι λένε πως δεν τις πούλησαν, αλλά τις χάρισαν σε κάποιον Σάλλα.
Ξέρεις με τι ισοδυναμεί αυτό?
Με το εξής:
Επειδή δεν μπορώ να ασχοληθώ με τις ελιές μου, φωνάζω ένα μαλάκα και του λέω:
Διαχειρίσου τις 10 ελιές, και μοιραζόμαστε το έσοδο. Αυτός, επειδή δεν βγαίνει η δουλειά, αποφασίζει να πουλήσει τις ελιές για ξύλα. Αυτό νομίζω πως γίνεται, και αυτό ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ. Του είπα (συμφωνήσαμε) να ασχοληθεί με τις ελιές, όχι να τις πουλήσει για ξύλο. Αυτός τις πουλάει.
Όπως η Αγροτική, το ίδιο είναι (ήταν) και η ΔΕΗ, και η ΠΥΡΚΑΛ, και η ΕΑΒ, και δεν ξέρω και ποιες άλλες επιχειρήσεις. Δεν αντιλέγω πως οι συνθήκες αλλάζουν, και οι επιχειρήσεις πρέπει να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες· π.χ. ο ΟΤΕ της δεκαετίας του 1980 δεν μπορεί να έχει σχέση με τον ΟΤΕ της δεκαετίας 2010, γιατί στα θέματα επικοινωνίας έχουν έρθει τα πάνω-κάτω από την τεχνολογία. Η ΕΑΒ δεν μπορεί να φτιάνει ντακότες, γιατί ντακότες δεν υπάρχουν πια· πρέπει να φτιάνει τζετ. Ναι, ίσως οι αλλαγές να φτάνουν και μέχρι το κλείσιμο μερικών εξ αυτών. Αλλά έτσι, αβέρτα-κουβέρτα, ό,τι πουλιέται να το πουλάμε μπιρ-παρά, δεν μ' αρέσει.
Δεν ξέρω για το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, αλλά του Μάλεμε (για παράδειγμα) στο φινάλε, ξέρω πως πολλοί πατριώτες μας έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους, για να μην το πάρουν στα χέρια τους οι αλεξιπτωτιστές γερμανοί.
Ε, τώρα το παίρνουν οι επενδυτές γερμανοί.
Και μάλιστα από εκπροσώπους μου (εμού, του ιδιοκτήτη) που ΔΕΝ μου είπαν πως θα το πουλήσουν.
Και ΔΕΝ μ' αρέσει. Αυτό λέω.