ΝΙΚΟΣ (Roviros) έγραψε:
θα σου πρότεινα να ασχοληθείς και με διαμάντια
Όχι φίλε μου.
Όπως έγραψα λίγες μέρες πριν, η διαφορά των διαμαντιών από το χρυσό είναι:
Σε δυο τσέπες παντελονιού μπορείς να βάλεις (χωρίς να φαίνονται) 50-80 λίρες. Δηλαδή σήμερα περί τις 20.000 ευρώ.
Σε διαμάντια μπορείς να βάλεις 20.000.000 ευρώ.
(Πάντα χωρίς να φαίνονται).
Αυτή είναι η διαφορά τους.
Ξέρεις για ποιούς είχε νόημα αυτή η ενασχόληση?
Για παράδειγμα, πάμπλουτους εβραίους (εργοστασιάρχες, μεγαλέμπορους, κτηματίες κλπ) που ζούσαν στη Γερμανία (ή και την υπόλοιπη κατεχόμενη Ευρώπη) το 1935.
Αυτός, για να καταφέρει να επιζήσει θα πρεπε να απαλλαγεί από ότι έχει και δεν έχει (στη Γερμανία, την Πολωνία, την Τσεχία, κλπ), να τα βάλει σε μια τσέπη και να την κοπανήσει. Αλλιώς, σε 3-4-5 χρόνια....
Πολλοί, μυριζόμενοι το τι ερχόταν, πρόλαβαν και το έκαναν.
Αν λοιπόν έχει μια περιουσία αξίας (με τα σημερινά μέτρα) π.χ. 100 εκ. ευρώ, τι θα κάνει?
1) Θα την "σκοτώσει", για να μπορέσει να την πουλήσει. Ας πούμε ότι την πούλησε 25 εκ. ευρώ (στο 1/4).
2) Θα αγοράσει με αυτά τα λεφτά τα διαμάντια που λες. Και επειδή (σαν και μένα) είναι άσχετος από διαμάντια, πες ότι τον έριξαν στην αγορά. Του πούλησαν αντί 25 εκ. ευρώ (σημερινά λεφτά, αλλά τότε) διαμάντια αξίας 15 εκ.
3) Αυτά όμως μπαίνουν σε μια τσέπη.
4) Με αυτά
στην τσέπη, έφυγε απ' την περιοχή. Που κατέληξε? Όπου θέλεις. ΗΠΑ, Καναδά, Αργεντινή, Ινδία, Αυστραλία, σε όποιο μέρος δεν κυνήγαγαν τους Εβραίους για να τους ψήσουν.
5) Εκεί, άρχισε να τα πουλάει. Θες να πούμε ότι και πάλι τον έριξαν? Τον έριξαν. Και αντί για (το αντίστοιχο των σημερινών) 15 εκ. ευρώ του έδωσαν οχτώ.
6) Ε, με €8Μ ξεκινάς μια καινούρια ζωή. Οπουδήποτε.
Και γι' αυτό, όσοι το έκαναν αυτό (από αυτούς που σου περιγράφω) τη γλύτωσαν.
Εγώ δεν σχετίζομαι με την ανωτέρω κατηγορία:
α) Δεν έχω τέτοιας τάξης περιουσία.
β) Δεν με κυνηγάει και ούτε βλέπω ότι (in my lifetime) πρόκειται να με κυνηγήσει κανείς.
γ) Δε σκοπεύω να "την κοπανήσω" από τον τόπο μου (μ' αρέσει εδώ).
Επομένως δεν έχω λόγο να εμπλακώ σε μια ιστορία της οποίας τις παραμέτρους αγνοώ πλήρως, και η οποία (λόγω του πολύ "ακριβού" ή "συμπυκνωμένης αξίας" αντικειμένου της) σημαίνει και μεγάλες χρηματικές δοσοληψίες.
Τι εννοώ μ' αυτό:
Αν κάποιος σήμερα μου πει "Πουλάω 10 λίρες, τις θέλεις?", και είμαι άσχετος, και αποφασίσω να τις πάρω, τι κινδυνεύω να πάθω? Κινδυνεύω να μου πλασσάρει (αφού είμαι άσχετος) Ιταλικές λίρες, και να με ξεγελάσει.
Έ, θα έχω δώσει 2.500 ευρώ, και θα έχω πάρει πράμα αξίας 2.200 ευρώ. Τίποτ' άλλο δεν μπορώ να πάθω. Ζημιά, 300 ευρώ. Δε γαμιέται (λέω, με τη σημερινή μου οικονομική κατάσταση).
Αν όμως εμπλακώ σε ένα διαμάντι, μεγέθους π.χ. ζαριού, που κάνει 50.000 ευρώ, ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Γιατί (όπως σωστά είπες): "η τιμή τους έχει μεγάλο εύρος".
Που να ξέρω εγώ αν η πέτρα είναι των 60.000, ή των 8.000. Για μένα όλες ίδιες δείχνουν. Και κινδυνεύω να "τη φάω", με τη μία, για ένα σαραντάρι, πενηντάρι.
Γιατί να το κάνω?
Θα μου πεις: Για τη χαρά της συλλογής.
Ε, όχι φίλε μου. Δε μαζεύω πεταλούδες ή γραμματόσημα καλύτερα?
Πιο φτηνά θα μου έρθουν.